Հերթական անգամ ցուրտ գիշերին հաջորդեց առավոտը: Ես արթնացա ու սովորականի նման սկսեցի քայլել, հուսալով, որ գոնե այսօր մի բարի մարդ կգտնվի ու ինձ կկերակրի, բայց ապարդյուն… բոլորն անտարբեր անցնում էին, չնկատելով նույնիսկ, որ իրենց կողքին կա մեկը, ով օգնության կարիք ունի, ով արդեն երեք օր է ՝ ոչինչ չի կերել: Ես նրանց պետք չեմ, նրանք նույնիսկ մեկ հայացք չեն նետում ինձ վրա: Երևի մտածում են, թե ես չեմ հասկանում, չեմ սիրում, չեմ կարոտում, չունեմ այն զգայարանները, որոնցով իրենք են օժտված, չգիտեմ… միայն խնդրում եմ, ինձ մի անտեսեք: Թեև շուն եմ, այլ ոչ թե մարդ, բայց ինչպես յուրաքանչյուր շնչող էակ, ես էլ քնքշանքի, նվիրվածության, ուշադրության կարիք եմ զգում: Թվում է, թե պետք է տխրեմ, նեղանամ մարդկանցից, սակայն ես վաղուց արդեն ընտելացել եմ այս ամենին, մարդկանց սառնությունն ու անտարբերությունն արդեն սովորական են դարձել: Նորից քայլերս ուղղում եմ դեպի աղբարկղը, գուցե ինչ – որ բան գտնեմ ուտելու… Նայում եմ շուրջս ու տեսնում, թե ինձ պես որքան քաղցած շներ կան փողոցում, որքան կարեկից հայացքներ: Մենք թափառական ենք, անտուն ու անօգնական: Ճիշտ է կեղտոտ ենք, բայց մենք էլ ենք շնչում, մենք էլ ենք քաղց զգում: Պետք չէ մեզ անտեսել: Խնդրում եմ մարդիկ, օգնեք մեզ ապրել…
Տիգրանուհի Թասլակյան
