Այսօր հայկական բանակը դարձավ 20 տարեկան: Այդ առթիվ զրուցեցինք Մոնթե Մելքոնյան ռազմամարզական վարժարանի հիմնադիր, գնդապետ, քաղաքական գիտությունների թեկնածու, «Ժայռ» համահայկական երիտասարդական հասարակական կազմակերպության (ՀԵՀԿ) պատվավոր նախագահ Ալեքսան Մինասյանի հետ:
-Ձեզ` որպես ՀՀ քաղաքացու եւ ծնողի` ի՞նչ է տվել բանակի կազմավորումը:
-Բանակը տեսնում եմ որպես ազգի պաշտպանիչ շերտ, հիմք, որի վրա կառուցվում է պետությունը: Եթե չլիներ բանակը, չենք ունենա պետություն: Այստեղ ուզում եմ համեմատական անցկացնել մարդու հետ: Պետությունն առանց բանակի, նույն է, ինչ մարդն` առանց մաշկի: Մաշկի բացակայության դեպքում չէինք ունենա ոչինչ: Բանակը պետության անվտանգության կարևորագույն երաշխիքներից մեկն է: Հզոր բանակ, հզոր պետություն:
-Իսկ որպես բանակին մոտ կանգնած մարդու և որպես զինվորականի` Ձեզ ի՞նչ է տվել բանակը:
-Բանակն ինձ տվել է կարգապահության, ճշտապահության, ճշտագործության արժեքներ: Հենց այս արժեքներով դաստիարակել եմ զավակներիս: Այս իսկ պատճառով որդիս ժամկետային ծառայության պարտքը տալով հայրենիքին, այժմ պայմանագրային ծառայության է անցել և այս պահին պաշտպանում է հայրենիքի կարևորագույն սահմանային հատվածներից մեկը: Հզոր հայրենիքի կերտման գործում կարևոր է, որ ցանկացած հայ, իրենից կտրելով իր զավակին, մասնակից դարձնի հայրենիքի պաշտպանությանը և հզորացմանը:
-Ձեր ղեկավարած «Ժայռը» կազմակերպությունը ի՞նչ է անում, որպեսզի ավելի կարևորի բանակի դերը:
–«Ժայռը» համալրվելով պատանիներով, իր անմիջական մասնակցությունն է ունենում ապագա զինվորի կրթման գործում: «Ժայռն» այսօր համալրված է երիտասարդների մի հոծ բազմությամբ, որոնք այսօր ծառայում էր հայոց բանակում, այդ թվում մեր խորհրդի երկու անդամ: Կարծում եմ «Ժայռը» պարտավոր է երիտասարդին սովորեցնել լինել տոկուն և կայուն ՝ գիտակցելով, որ այս ամենը արվում է մեր հայրենիքի հզորության ու բարեկեցության համար:
-Առհասարակ բանակում տեղի ունեցող արատավոր երևույթներում, զինվոր – սպա հակասական փոխհարաբերություններում, ըստ Ձեզ, ո՞վ է մեղավոր:
-Մեղավոր է հասարակությունը, քանզի բանակը համարվում է հասարակության հայելային անդրադարձը: Սպան և զինվորը հաասարակության մի բջիջ են, հետևաբար եթե մարդու մեջ սերմանվի ներելու, սիրելու և արարելու արժեքները, ապա բանակում նա իրեն կդրսևորի նույն կերպ: Խնդիրը ուսադիրը չէ, այլ էական են մարդկային փոխհարաբերությունները: Եթե կա փոխհարաբերությունների խնդիր, կա նաև դաստիարակության որակի խնդիր: Այսինքն` կա մտածողութկան խնդիր:
-Կցանկանայինք լսել Ձեր բարեմաղթանքները` ուղղված բոլորիս:
-Կցանկանայի որ մարդիկ լինեին ավելի հանդուրժող, ներող և գնահատող: Մենք հայերս քիչ ենք գնահատում մեր արժեքները: Եկեք գնահատենք մարդկանց և այս պարագայում արժևորված կլինի հասարակության յուրաքանչյուր մասնիկ: Մարդն անպայման կձգտի զարգացման և ամենակարևորը իր տեղը կունենա հայ հասարակությունում: Չգնահատվելու դեպքում` մարդն դառնում է անտարբեր հասարակության նկատմամբ, որի արդյունքում էլ ավելի է խորանում սեփական եսի բարձրացման խնդիրը:
