Վերջին ամիսներին բանակում կատարվող դեպքերը, ինչ խոսք, երիտասարդներին մտածելու տեղիք տալիս են, բայց չեն ընկճում: Գրեթե բոլորն են ցանկանում գնալ ու ծառայել հայրենիքին: «Որ ես չծառայեմ, ո՞վ ծառայի»: Այսպես է մտածում 18-ամյա Նարեկը: Ծառայության անցնելու է մի քանի ամսից` գարնանային զորակոչին: Չի վախենում: «Բանակը տղայի համար է»: Ինքն է ասում: Կարծում է` բանակում տղաներն ավելի են հասունանում ու ինքնուրույն դառնում: Ծանոթ, բարեկամ հասկացությունն էլ իր համար չէ: Որտեղ որոշվեց, այնտեղ էլ կծառայի: Հարազատներից է հեռու լինելու: Դա տխրելու միակ պատճառն է: Նարեկը երկրորդ կուրսի ուսանող է: Սովորում է Երևանի Ֆրանսիական համալսարանում: Ուսումը կիսատ պետք է թողնի: Վատը դա է: Վերադառնալուն պես անպայման շարունակելու է: Բանակի կյանքին ծանոթ է. Ընկերներն են պատմել: Բայց ինչպես ինքն է ասում` մինչև չծառայի, չի կարող պատկերացնել: 17-ամյա Վարդանն էլ է այդպես կարծում: Ի տարբերություն Նարեկի, նա ծառայության է անցնելու եկող տարի: Բայց դրա մասին դեռ չի մտածում: Մեզ հետ զրույցում նա ասաց նաև, որ եղբայրը դիրքերում է: Շատ է կարոտել նրան: Հաճախ գնում եղբոր մոտ, բայց միևնույնն է` կարոտում է: Կարոտում է եղբոր խորհուրդներին,կարոտում է եղբայրական այն վեճերին, բայց գիտի` հայրենիքն է պաշտպանում ու դրանից կարևոր գործ չկա: Զիվորներին էլ ցանկանում է խաղաղ ծառայություն, առողջություն ու «բարով խերով» վերադառնան տուն:
ապագա զինվոր` Արամ Արարատյան
