Հայաստանն ունեցավ շախմատի տղամարդկանց եւ կանանց նոր չեմպիոններ՝ Տիգրան Լ. Պետրոսյանն ու Մարիա Կուրսովան: Եթե Տիգրանն այդ կոչման համար պայքարում էր մի քանի տարի շարունակ, Մարիան, որ անցած տարի է անդամագրվել ՀՇՖ-ին, առաջին իսկ փորձից հասավ հաջողության:
Երկու առաջնություններում էլ պայքարն ընթանում էր ոչ միայն մեդալների, այլեւ հավաքականների մեկական թափուր տեղերը համալրելու իրավունքի համար: Իսկ քանի որ Կուրսովան իր վարկանիշով արդեն իսկ կանանց ընտրանու հիմնական կազմում է, այստեղ միակ ուղեգիրը բաժին հասավ 2-րդ տեղն զբաղեցրած միջազգային վարպետ, երեւանցի Աննա Հայրապետյանին:
Երեկ «Առավոտը» զրուցեց նախ Աննայի, ապա նաեւ Տիգրանի հետ:
– Աննա: Գո՞հ ես քո խաղից եւ արդյունքից:
Կարդացեք նաև
– Այո, գոհ եմ: Առաջին անգամ եմ 2-րդ տեղ գրավում եւ ընդգրկվում հավաքական: Երեք տարի առաջ հավասար միավորներով 2-3-րդ տեղերը բաժանել էի Սիրանուշ Անդրիասյանի հետ, սական այն անգամ անհատական գործակիցներով բավարարվեցի բրոնզե մեդալով: Այս տարի միավորներ բաժանելու հարց չեղավ: Ավելի վստահ էի:
– Այս առաջնությունը մակարդակով նախորդներից տարբերվո՞ւմ էր:
– Անշուշտ: Այս մեկն ավելի ուժեղ կազմ ուներ՝ կոչում ունեցողներն ավելի շատ էին:
– Դու մեր կանանց հավաքականը համալրելու իրավունք նվաճեցիր: Դա քեզ ի՞նչ է տալիս:
– Շատ բան: Եվ պատասխանատվություն եւ հնարավորություններ: Եթե հավաքականում ես, հավաքներ էլ կան, մրցաշարեր, որոնք փորձ ձեռք բերելու լավ հնարավորություններ են:
– Այս տարի ի՞նչ մրցումներ կան առջեւում:
– Եվրոպայի անհատական առաջնությունը՝ մարտ ամսին եւ համաշխարհային օլիմպիադան՝ օգոստոսին: Երկուսն էլ կայանալու են Թուրքիայում:
– Ասացիր, որ այս տարի առաջնությունն ավելի ուժեղ կազմ ուներ: Դրա «մեղավորները» Մարիա Կուրսովան ու Եվգենյա Դոլուխանովան էին: Մարիան հավաքականի հիմնական անդամ է: Եվգենյան այս անգամ ձախողվեց, բայց հաջորդ անգամ ամեն ինչ անելու է այդ միակ ուղեգիրը նվաճելու համար: Դրսից եկած շախմատիստների ներկայությունը չի՞ խանգարի Հայաստանում կանանց շախմատի զարգացմանը, եթե նկատի ունենանք, որ այդ միակ տեղին հավակնողները շատանում են, այն էլ՝ պատրաստի կադրերով:
– Ես այդպես չեմ մտածում: Ընդհակառակը, պայքարն ավելի հետաքրքիր է դառնում ու հաջողության հասնելու համար պետք է ավելի շատ ու լավ մարզվել:
Մեր հաջորդ զրուցակիցը Տիգրան Լ. Պետրոսյանն էր:
– Հետաքրքիր է, որ գրոսմայստեր Տիգրան Պետրոսյանը, որ շախմատային օլիմպիադայի չեմպիոն է, առաջին անգամ դարձավ թիվ մեկը Հայաստանում: Ի՞նչ զգացողություն ունես:
– Սկսեմ նրանից, որ հպարտություն եմ ապրում, որ վերջապես Հայաստանի չեմպիոն դարձա: Հաճելի զգացում է, եւ առայժմ վայելում եմ: Իսկ Հայաստանի առաջնություններում միշտ ինչ-որ բան պակասել է. մրցաշարի վերջնամասում միավոր էի կորցնում կամ վերջին պարտիայում պարտվում էի: Իսկ օլիմպիական չեմպիոն դառնալու տարում հավաքական ընդգրկվել էի անհատական բարձր գործակցի շնորհիվ:
– Ամեն ինչ վճռվեց վերջին տուրում, որում խաղում էիր արդեն նախկին չեմպիոն եւ միանձնյա առաջատար Ռոբերտ Հովհաննիսյանի հետ: Քեզ օդի պես մեկ միավոր էր պետք ու, ասես, պատվերով հաղթեցիր:
– Այո: Շատ լարված պայքար էր: Ավելի շատ ոչ թե շախմատային, այլ՝ նյարդերի: Ես ավելի դիմացկուն գտնվեցի՝ պարզվեց, որ իմ նյարդերն ավելի ամուր էին: Լարվածությունը շարունակվեց մինչեւ վերջ եւ այդ ժամանակ փոքրիկ առավելությունը հաջողվեց վերածել մեծի:
– Եվրոպայի անհատական առաջնությունն ու օլիմպիադան այս տարվա գլխավոր մրցաշարերն են: Դրանցից բացի, այլ մրցումների մասնակցելո՞ւ ես:
– Այո: Եվ մի քանիսն արդեն պլանավորված են՝ Ֆրանսիայում, եվրոպական մի քանի երկրներում, Դուբայում: Մի քանիսն էլ դեռ կորոշվեն:
ԱՇՈՏ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
Լուսանկարները`Chess-news.ru-ի:
