Օլիգարխները անկեղծորեն համարում են, թե այն ամենը, ինչ անում են, նպաստում է երկրի բարօրությանը։ Բազմազան կուսակցություններ ստեղծելու փորձերը նրանց թվում են կանխահայտորեն հաջողության դատապարտված, քանզի անկեղծորեն համոզված են, թե այն, ինչը իրենք լավ են համարում մարդկանց համար, իսկապես օգտակար է։
Օլիգարխները առանց ամաչելու ուղարկում են իրենց սպասավորներին խորհրդարան, իրենց սիրուհիներին նշանակում շոու-բիզնեսի «աստղեր»։ Նրանք անկեղծորեն համարում են, թե յուրաքանչյուրին, ում իրենք հպվում են, ակամայից անցնում է մոգական լույսի մասնիկը, իսկ իրենց տաղանդը միանգամայն բավարար է, որպեսզի զբաղվեն ինչով ասես, անկախ ստացած կրթությունից։ Չէ՞ որ կրթության պակասը երբեք չի խանգարել ներկայումս գործող օլիգարխներին հափռել այնպիսի պատառներ, որոնք անհնար կլիներ այդչափ հեշտությամբ մարսել որեւէ այլ երկրում, որեւէ այլ ժամանակաշրջանում։
Հենց օլիգարխները մեծապես նպաստեցին մեր հասարակության ծայրահեղ քրեականացմանը, որն իմաստազրկում է տնտեսական ու քաղաքական ցանկացած ձեռնարկումներ եւ դարձել է Հայաստանի գլխավոր հիմնախնդիրներից մեկը։
Ինչ օգուտ ժողովրդավարության եւ մարդու իրավունքների համար պայքարելուց, երբ դրանցից օգտվել կարող են միայն ավազակներն ու նրանց հովանավորող օլիգարխները։ Ի՞նչ օգուտ ընդհանրապես լավագույն օրենքներից, եթե դրանք չունեն կիրառական նշանակություն եւ գործում են ընտրողաբար։ Քաղաքական որեւէ այլ խնդիր լուծելուց առաջ անհրաժեշտ է անցկացնել հասարակության համատարած ապաքրեականացում։
Վարդան ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
«Հայոց աշխարհ»
