Կարելի է ասել, որ ընդդիմադիր ուժերը սկսում են իրենց ակտիվ գործողությունները նախընտրական շրջանում։
Սակայն հատկանշական է, որ նրանք սկսում են ամենեւին ոչ միասնաբար։ Այսինքն՝ չնայած փոխադարձ աջակցության մասին հայտարարություններին, այնուամենայնիվ միասնական մեկնարկի գաղափարը ընդդիմադիր դաշտում այդպես էլ առաջ չգնաց։ Ընդ որում՝ խոսքը նույնիսկ ընդհանրական, պլատֆորմային մեկնարկի մասին չէր, այլ ընդամենը մարտավարական, որի առանցքը կկազմեր համամասնական ընտրակարգի խնդիրը։
Օրինակ՝ այսօրվա համաժողովը պետք է հրավիրեին ոչ թե Ժառանգությունը կամ Դաշնակցությունը, կամ դրա նախօրեին Կոնգրեսը ոչ թե պետք է հայտարարեր իր հանրահավաքային շրջանի բացման օրը, այլ բոլոր ընդդիմադիր ուժերը, որոնք աջակցում են համամասնական ընտրակարգին, միասին պետք է բացեին քաղաքական նախընտրական շրջանն ու այդպիսով որոշակի հոգեբանական մեսիջ հղեին հանրությանը եւ նաեւ որոշակի հոգեբանական էքսպանսիայի ենթարկեին իշխանությանը։ Ընդ որում՝ դա ամենեւին չի նշանակում, որ նրանք պետք է դրանից հետո ամբողջ ընտրարշավը լինեին միասին եւ անեին նույն բանը։ Բայց ընտրարշավի ընթացքում մեկ միասնական առանցք, ի դեմս համամասնական խնդրի, նրանք թերեւս կարող էին եւ պարտավոր էին պահել։
Այս իրողության բացակայությունը վկայում է, որ ընդդիմադիր դաշտն այնուհանդերձ պատրաստ չէ հաղթահարել ներքին հավակնությունները խորքային իմաստով։ Միայն հայտարարություններով դրանք չեն հաղթահարվի, որովհետեւ մի բան է՝ ինչ ես ասում, եւ մեկ այլ բան, թե ինչ ես մտածում։ Իսկ ընդդիմադիր ուժերն ակնհայտորեն ասում եւ մտածում են տարբեր բաներ, մի երրորդ բան էլ ըստ էության անում են, ու ստացվում է ավելի շատ ոչինչ չասող շիլաշփոթ, քան հանրայնորեն ընկալելի քաղաքական նախաձեռնություն:
«Ժամանակ»
