Անձամբ ինձ համար գարունը սկսվում է դեկտեմբերի 22-ից հետո, երբ գիշերահավասարից հետո օրերը սկսում են ակնթարթներով երկարել:
Իսկ քաղաքական գործիչների եւ քաղաքական ուժերի համար գարունը կսկսվի 2012-ի մայիսի խորհրդարանական ընտրություններից հետո, եւ դա հաղթածների համար կլինի իրական գարնանային տրամադրության սկիզբ, իսկ պարտվածների համար՝ իսկական գարնանային տառապանքների: Այսօր, երբ երեքուկես ամիս է մնացել մինչեւ հերթական խորհրդարանական ընտրություններ, այլ բան չի մնում, քան մտածել, որ արտախորհրդարանական ընդդիմության մի հատվածը շատ տխուր ցուցանիշներով է գնում ընտրությունների: Կարծում եմ առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունների մեկնարկը տրվել է շատ ավելի հանդարտ եւ սահուն, քան դա եղավ 2008-ի նախագահականի ժամանակ: Հիշում եք այն ակտիվությունը, այն սպասումները,որոնցով մարդկանց մի մասը ընդունեց առաջին նախագահի հրապարակային դառնալը, տեղի ունեցավ մի տեսակ համախմբում եւ թեթեւ հույս արթանացավ, որ գուցե եւ տեղի կունենան լայնամասշտաբ փոփոխություններ: Մանրամասների մեջ չեմ մտնելու, դրանք շատ չեն, բայց տարբեր կերպ են մեկնաբանելի, ուստի թողնենք անցյալում եւ տեսենք, թե ինչ ունենք այսօր: Այսօր, արդեն 2012-ի ընտրություններից առաջ ՀԱԿ -ում ոչ թե համախմբման, այլ՝ կազմաքանդման գործընթացներ են ծավալում: Այլեւս չկա նախկին էնտուզիազմը եւ չի էլ կարող լինել: Եթե 2008-ին բոլորը հավաքվել էին իրար կողքի եւ ձգտում էին մեկի՝ առաջին նախագահի հաղթանակին, այսօր, իրավիճակը բոլորովին այլ է: Այսօր ՀԱԿ -ի ներսում գտնվող մեկ տասնյակից ավելի ուժերի առաջին դեմքերի միջեւ տարաձայնություններ կան, յուրաքանչյուրը սայլը փորձում է իր կողմը քաշել եւ ՀԱԿ-ի վերմակը հատկապես իր ոտքերին գցել: Վերմակը, /այս դեպքում ՀԱԿ համամասնական ցուցակը/ մեկն է եւ ոչ առաձգական, իսկ ոտքերը շատ-շատ են: Մարդիկ կռիվ են տվել, ՙնստել-հելել՚ են, զրկվել են հազար ու մի բաներից, առավոտից-իրիկուն նստացույցերի եւ հանրավաքների են մասնակցել, անդադրում գոռացել են.<Լեւոն, նախագահ՚> <Պայքար, պայքար մինչեւ վերջ՚>եւ հիմա, երբ եկել է պտուղներից իրենց բաժինը ստանալու պահը, դառնացած են, հասկացել են, որ իրենց մեղմ ասած խաբել են, ինչպես օրերս խոստովանեց Սուրեն Սիրունյանը,անկեղծորեն ասելով, որ չի ուզում շարունակել ճանապարհը ՀԱԿ-ի հետ: Եվ իզուր կլինեն փորձերը այս ամենի մեջ ինչ-որ մեկի ականջները կամ պոչերը փնտրել, ամեն ինչի պատճառները պետք է փնտրել հենց ՀԱԿ-ի ներսում, քանի որ անկասկած, առաջիկայում այսպես կվարվեն նաեւ ուրիշները: Բոլոր քաղբանտարկյալները իհարկե, պահանջելու են իրենց նստելու գինը, այն է՝ պատգամավորական մանդատ: Իսկ մանդատը ՙնստածներից՚ գրեթե ոչ մեկին չի հասնելու, մանդատը կտրվի ասենք՝ Լեւոն Զուրաբյանին,ով չի նստել, Դավիթ Շահնազարյանին,ով նույնպես չի նստել, էլի ուրիշներին, եւ կռիվը ՀԱԿ-ի ներսում գնալով կթեժանա: Այսպես պառակտված ընտրությունների գնալը ոչ մի լավ բան չի խոստանում: Չի բացառվում, որ կռիվը թեժ կլինի նաեւ ցուցակի երկրորդ եւ երրորդ տեղերի համար: Ժամանակին, ՀԱԿ-ը ՀԱԿ դարձավ առաջին հերթին նրանով, որ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի կողքին կանգնեցին Ատեփան Դեմիրճյանը իր ՀԺԿ-ով եւ Արամ Սարգսյանը իր ՙՀանրապետություն՚-ով, այսօր,մեր տեղեկություններով, անգամ այս երկու գործիչների համար պարզ չէ, իրենք լինելո՞ւ են ցուցակի երկրորդ եւ երրորդ հորիզոնականներում, թե ոչ: Դե, եթե հարթակում կանգնածների համար է իրենց ապագան մշուշոտ, ուրեմն, ի՞նչ է ասվելու հարթակից ներքեւ կանգնածներին:
Մինչդեռ, ինչ լա՛վ էր սկսվել՝ ընդդիմությունը ուժեղ էր, իշխանությունը զգում էր նրան շունչը եւ թվում էր անգամ եվրոպական չափանիշներով է ամեն ինչ օքեյ: Այս ամենը կազդի միայն մեկ բանի վրա՝ ՀԱԿ-ին մարդիկ չեն տա այն ձայները, որոնք կտային, եթե ամեն ինչ այսքան տխուր չլիներ, եթե վերամբարձ հռետորաբանությունը այսպես չգար եւ դեմ չառներ կոնկրետ շահին:
