Օրերս Facebook սոցիալական ցանցում առկա լրատվական «գրուպպաներից» մի քանիսում փորձեցի իմ հարցազրույցներից մեկը տարածել: Նյութս էքսկլյուզիվությունից բացի, վերաբերվում էր ամենախոցելի խմբերից մեկին` միասեռականներին. ավելի կոնկրետ հարցազրույց էր երեւանաբնակ մի գեյի հետ, որը չէր թաքցնում իր սեռական կողմնորոշումը, հանդես էր գալիս իր անուն ազգանումով… կարճ ասած հետաքրքիր ու անկեղծ զրուց էր ստացվել https://www.aravot.am/2012/01/11/25485/: Գտնվեցին մարդիկ, որոնք նորմալ վերաբերվեցին նյութին, անգամ like-եցին, սակայն րոպեներ անց սկսվեց բուռն, կոպիտ ու հայհոյախառն մեկնաբանությունների տարափ տեղալ զրուցակցիս ու նրա «նմանների» հասցեին: Ֆեյսբուքահայերն իրենց քննարկումների արդյունքում «պարզեցին», որ նյութը տեղադրողը՝ այսինքն ես, ոչ միայն քարոզում է նույնասեռականություն, այլեւ գեյ է ու հանդես է գալիս կեղծանունով: Դժվարությամբ կարողացա անհանդուրժողականության մթնոլորտում ապրող ֆեյսբուքյան անքուն հասարակությանը (գիշերվա ժամը 2:30 էր) բացատրել, որ ես չեմ կարող գեյ լինել, որովհետեեւ նախ սեռս թույլ չի տա, հետո էլ` հիմնավոր փաստեր ներկայացնելով ապացուցեցի, որ անուն ազգանունս կեղծված չէ, ես իրոք «Առավոտի» լրագրող եմ:
Այս ամենից հետո եւս մեկ անգամ համոզվեցի, որ ցանկացած թեմայով գրելիս միշտ էլ ինչ որ մեկի աչքի գրողն ես դառնում. ինչպես քաղաքականության մեջ, երբ որեւէ ուժի տեսակետն է ներկայացվում, անպայման գտնվում են մարդիկ, որոնք մտածում են թե տվյալ կարծիքի կրողն ես, տվյալ մարդու գաղափարակիցը, մինչդեռ` դու ընդամենը տեսակետ ես ներկայացնում, որի հետ եւ կարող ես համաձայն չլինել: Իսկ չհամաձայնել չի նշանակում ջնջել դիմացինին:
