Այսօր մեր ժամադրությունը ԱԺ պատգամավոր, «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Ստեփան Սաֆարյանի հետ էր: «Առավոտ երիտասարդականը» նրա հետ պայմանավորվածություն չուներ: Զրույցը կայացավ լրագրողների հետ հանդիպումից հետո: Խոսեցինք իր երիտասարդության տարիներից, նաեւ իմացանք նրա կարծիքը այսօրվա երիտասարդության մասին:
Ծնվել է Տավուշի մարզի Ոսկեվան գյուղում: Այսօր մեծ հաճույքով է հիշում իր երիտասարդական տարիները: Դրանք անցել են բուռն ու հետաքրքիր: Ունի մանկության ընկերներ, որոնց հետ մինչեւ օրս կապ կա: Ամեն անգամ իր ծննդավայր գնալիս հանդիպում է նրանց. «Պարտադիր պայման է դարձել»,- պատգամավորն է ասում: Հենց այդ ընկերներով էլ արեն են իրենց խենթություններն ու արկածները: 1992, 1993 և 1994 թվականները, երբ պատերազմ էր, դժվար է եղել, բայց Ստեփան Սաֆարյանի լուսավոր հիշողությունները կապված են հենց այդ ժամանակաշրջանի հետ: Հիշում է` այդ թվականներին է, որ ընկերների հետ հաճախ գտնվել է դիրքերում, օգնել է մարտիկներին: Իր կյանքը համարում է շատ անկանխատեսելի: Մասնագիտության ընտրությունը շատ հետաքրքիր է եղել: 1988 թվականի երկրաշարժից հետո որոշել է դառնալ սեյսմոլոգ: Ընտանիքն էլ ցանկացել է, որ դառնա իրավաբան: Ստեփան Սաֆարյանը դեմ է եղել ու ընդունվել է Երևանի պետական համալսարանի Երկրաֆիզիկայի բաժին: Ասպիրանտուրա չդիմելու պատճառով ընդունվել է Կառավարման ակադեմիա: Այդ տեղից կյանքի ընթացքը փոխվել է և նա կամաց-կամաց մտել է քաղաքականություն: Անգամ մտքով չի անցել, որ մի օր կդառնա քաղաքական գործիչ: Համալսարանական տարիներին շատ է սիրել հաճախել դիսկոտեկներ, կինո ու զբաղվել է գրեթե ամեն ինչով:
«Առաջին ժամադրությունը եղել է համալսարանի հետեւի սրճարանում: Ճիշտ է, այդ օրը չուղեկցվեց խոստովանությամբ: Այն եղավ որպես առաջին հանդիպում: Աղջիկը մեր համալսարանից էր»,- ասում է պատգամավորը: Իրենց սերնդի ու այսօրվա սերնդի տարբերությունը համարում է մտածողությունը: Այսօրվա երիտասրդներն ավելի ազատ են մտածում քան իրենք: Տխրում է, որ նրանք չեն ստանում հոգևոր ու մշակութային սնունդ: Ինչո՞վ է զբաղվելու քաղաքականությունից հետո ,չի փորձում կանխամտածել, թողնում է ապագայի հույսին:
Հունվարի 11-ը նշվում է որպես Շնորհակալության օր, Ստեփան Սաֆարյանն էլ շնորհակալ է իր ծնողներից շնորհակալ է նաև այն մարդկանց, ում շնորհիվ կա այնպիսին, ինչպիսին հիմա է:
Արամ Արարատյան
