Վերջերս հարցազրույցի ժամանակ մի դիրիժոր ասաց, թե ինչքան էլ մարդիկ բողոքեն «խոզաբդային շիզոֆրենիայից», միեւնույն է `ձեռ են առնելու ու շարունակելու են այդ ոչ հայեցի ուտեստով սեղանը զարդարել:
Ուտեստը՝ ուտեստ, բայց, ցավոք, այսօր խոզաբդային մտածողությունն է արմատավորված՝ ամեն ինչ մե’ծ լինի, շա’տ լինի, իմը՝ լինի… Իմ գերանը ոչինչ, ուրիշ աչքի փուշը տեսեք, թե ի՜նչ վիթխարի է: Դառնալով իմ հարցազրույցի հերոսին, որը Սերգեյ Սմբատյանն է, հավելեմ, որ նա մասնավոր զրույցում անկեղծորեն ցանկացավ, որ մարդիկ կայացած ու բավարարված լինեն, սպիտակ էներգիան էլ՝ շատ… Նրա հետ լիովին համաձայն եմ, որ միմյանց պետք չէ ձեւական բաներ մաղթել, որոնք չեն իրականանալու մեկ, երկու, հինգ, տասը տարուց… Չգիտեմ, որքանով է իրատեսական, դրա համար էլ ոչ թե մաղթում, այլ երազում եմ, որ էգոիզմը նահանջի, բարությունը հորդանա, ծովացած նյութապաշտությունը տեղի տա, բոլորի մոտ մեծանա պատասխանատվության զգացումը` սեփական երկրի, աշխատողի, հարազատի եւ բոլորի հանդեպ: Եվ որ ամենակարեւրն է` խաղաղություն լինի, նաեւ հոգեկան` դրան նպաստող բոլոր հանգամանքներով հանդերձ:
ՈՒՐԱԽ ԱՄԱՆՈՐ ՁԵԶ, ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ
