Այսօր Տիգրան Նաղդալյանի սպանության օրն է:
Արդեն 9 տարի տոնածառ զարդարելիս, հիշում եմ ինչ դաժան անսպասելիությամբ տուն մտավ Տիգրանի սպանվելու լուրը:
Տարիներ առաջ, երբ դեռ շատ երիտասարդ, Տիգրանը իր վարած «Հայլուր»-ով հայտնեց իր ընկերոջ` Ղարաբաղում սպանվելու մասին, հետո միշտ ասում էր, որ դա իր կյանքի ամենածանր օրերից մեկն էր:
Տարիներ հետո իր սպանության լուրը արդեն իր ղեկավարած «Հայլուր»-ով հայտնեցին իր ընկերները: Կյանքի անիվը մի մեծ պտույտ էր արել:
Կարդացեք նաև
Երբ Տիգրանի կամ որևէ մեկի մասին, ով արդեն չկա, խոսում են միայն գերադրական աստիճանի ածականներով` ուզում եմ կանգ առնեն, որովհետև դրանով կորցնում ենք մարդու դիմագիծը, իսկ ամեն մեկը և մեր ընկեր Տիգրանն էլ շատ բազմամազան ու հետաքրքիր մարդ էր, ու չարժե նախապես պատրաստ գերադրականներով նվազեցնել նրա կերպարը:
Տիգրանի մահը մեզ սթափեցրեց` բացեց մեր կյանքի սարսափելիության գերադրական աստիճանը….Տիգրանի ամեն շաբաթ արտասանած «մի քիչ համբերություն, և ամեն ինչ լավ կլինի» արտահայտությունը հետաձգվեց շատ երկար ժամանակով` առաջին հերթին իր վրա արձակած կրակոցով:
Ոչինչ լավ չի կարող լինել, երբ հայրական տան մուտքում սպանվում է լրագրողը` անկախ իր քաղաքական հայացքներից ու դիրքորոշումից, անկախ իր սխալ կամ ճիշտ լինելու աստիճանից: Հետաձգվեց Տիգրանի լավատեսությունը անհայտ ժամանակով, ու արդեն տասը տարի դեռ չի երևում Տիգրանի ասած «ամեն ինչ լավ է լինելու» հեռանկարը, իսկ նրա հորդորած համբերությունն արդեն չկա….
Տիգրանի սիրած բառերից մեկը, երբ հարցնում էիր որպիսությունը, պատասխանում էր` «ճոխ», երբ հաճախ հակառակն էր լինում, բայց ոչ ոք այդ մասին չէր էլ իմանում նրա մշտապես բարեկիրթ հայացքից: Տիգրանը«ճոխ» էր ասում ու ապրում ոչ հարթ ու խաղաղ կյանք և ամեն շաբաթ համոզում, որ լավ է լինելու:
Սպանությունները սթափեցնում են ու հանում թմբիրից: Հայրական տան մուտքում սպանված մեր ընկերոջ մահն այդ օրը բոլորիս մի քիչ սպանեց, որովհետև կրակոցը կարող էր լինել յուրաքանչյուրիս վրա, պարզապես Տիգրանն առջևում էր:
Ապրել երկրում, որտեղ մուտքի պատի տակ կրակում են լրագրողի վրա, երազանք չէ: 9 տարի անց ոչինչ չի փոխվել: Ատրճանակը պատրաստ է կրակելու ամեն օր` քանի դեռ երկիրը մղձավանջ է, որտեղ առայժմ ոչինչ չի կարող լավ լինել, իսկ համբերություն արդեն վաղուց չկա:
Մինչև պաշտոնյա դառնալը Տիգրանի ստեղծած «Փաստ» լրատվական գործակալության փոքր սենյակում` պատի վրա, փակցված էր Մովսես Գորգիսյանին նվիրված Աղվան Վարդանյանի բանաստեղծությունը.
«Հիմա ես գրում եմ: Առաջին հեղ`
իմ գրիչն ու թուղթը փոքր են մահից:
Ստիպված եմ գրում առաջին հեղ`
Քանզի մահն այդ եկավ դիպուկ, ահեղ
Հայրենիքիս աղի բլուրներից»:
Հիմա ես գրում եմ 9 տարի անց, իմ ուսանողական ու հասուն տարիքի ընկեր, բարեկամ Տիգրան Նաղդալյանի մասին ………….և սա նույնպես անհեթեթ է ու անհավանական…..որքան Տիգրանի վրա արձակած կրակոցը…
Լուսինե ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Yerkir.am
