Մի առիթով պատահաբար ականատես եղանք, թե ինչպես Տավուշի մարզպետարանի մոտ (քաղաք Իջեւան) կանգնած սահմանամերձ համայնքների ղեկավարներից մեկը մյուսին հրավիրեց կողքին գտնվող Երիտասարդական սրճարան` սուրճ խմելու:
Հրավիրյալ գյուղապետը հարցրեց.
-Իսկ փող ունե՞ս:
Մյուսը ափի մեջ շուռումուռ տվեց մի քանի մետաղադրամ ու ասաց` կհերիքի:
Կարդացեք նաև
Հարցուփորձ անելով գյուղապետ-ընկերներին իմացանք, որ փոքր համայնքներից մեկի ղեկավարի աշխատավարձը 65 հազար, մյուսինը՝ 50 հազար դրամ է: Գյուղապետերից մեկն ասաց, որ բարեկամը իրեն հրավիրում է Ղազախստան` մի արտադրամաս ղեկավարելու: Նա, որ հայ-ադրբեջանական հակամարտության տարիներին սահմանամերձ գյուղը մի օր չի լքել, մտադիր է այնտեղ տեղափոխվել: Ցավոք սա Հայաստանում առաջին դեպքը չէ: «Առավոտը» գրել է, որ մի շարք գյուղապետեր են Հայաստանից հույսը կտրած հեռացել այլ երկիր:
Եթե գյուղապետերն են նման վիճակում հայտնվել, կարելի է պատկերացնել սահմանամերձ գյուղերի սովորական բնակիչների դրությունը:
Ոսկան ՍԱՐԳՍՅԱՆ
