Մի մեջբերում անեմ կրթության նախարարի տարեվերջյան ելույթից. «Ես դիմացա այդ քննադատությանը: Անցավ այս մեկ տարին, եւ բոլորը տեսան, որ այդ մտահոգությունների մի մասը պատվիրակված էր եւ կեղծ էր, եւ… օտարալեզու դպրոցների վերաբացման մասին խոսք երբեք չի գնացել: Այդպես փորձել են գործընթացը պիտակավորել այն մարդիկ, որոնք փորձել են այս նախաձեռնությունը վերածել հակառուսական արշավի: Իսկ մենք իրականացրել ենք միջազգային կրթական ծրագրերը Հայաստանում իրականացնելու գործընթաց» («Ազատություն» ռ/կ):
Ի՞նչ քննադատության է դիմացել պարոն Աշոտյանը: Այո՛, նա հերոսաբար եւ միայնակ դիմացել է օտարալեզու դպրոցների վերաբացման դեմ պայքարող քաղաքացիների քննադատությանը: Հերոսաբար, որովհետեւ հայոց լեզվի շահերը ոտնահարող օրենքներն արդեն ընդունված են, միայնակ, որովհետեւ նախարարն ուներ թե՛ կառավարության, թե՛ ԱԺ-ի ճնշող մեծամասնության կատաղի աջակցությունը: Բացի սրանից՝ Սերժ Սարգսյանն էլ սուսուփուս վավերացրեց խորհրդարանի դակածը: Բայց նրա հերոսական կեցվածքը չէ, որ ապշեցնում է, այլ մի թաքուն ակնարկ, որ նա անում է հանուն հայոց լեզվի իրենց ձայնը բարձրացրած բոլոր ազնիվ մարդկանց մասին: Ի՞նչ է նշանակում «մտահոգությունների մի մասը պատվիրակված էր եւ կեղծ էր»: Բացատրությունը գտնում ենք՝ հետեւյալ արտահայտությունը կարդալով. «Այսպես փորձել են գործընթացը պիտակավորել այն մարդիկ, որոնք փորձել են այս նախաձեռնությունը վերածել հակառուսական արշավի»: Հասկացա՞ք: Ըստ Ա. Աշոտյանի՝ օտարալեզու կրթության դեմ խոսողները կատարում էին «մութ» ուժերի պատվերը, այն «մութ» ուժերի, որոնք ձգտում են Հայաստանը հեռացնել ռազմավարական դաշնակցից: Այսինքն մեզ, արեւմտյան կամ, ո՞վ գիտի, թուրքական հատուկ ծառայություններն էին վարձել, որ մենք պաշտպանենք մեր մայրենին, մեր միակ իսկական ազգային արժեքը:
Բայց պարոն նախարարը մոռանում է, թե իրականում ինչո՞ւ «զարգացավ» հակառուսական թեման: Ստիպված եմ հիշեցնել, որ միայն ու միայն ռուսական կողմն էր բուռն արձագանքում օրենքի դեմ պայքարողների գործունեությանը: Վ. Ռիժկովից սկսած մինչեւ Վ. Կրիվոպուսկով լծվել էին տխրահռչակ օրենքները «բրթելու» աշխատանքին: Նրանց անթաքույց «հուզմունքը» պատճառ դարձավ, որ մենք՝ հայերս, փնտրենք «ռուսական» հետքը: Բացառված չէ, որ ռուսների օգնությանը հենց մերոնք էին դիմել:
Լ. ԱՍԱՏՐՅԱՆ
«Չորրորդ ինքնիշխանություն»
