«Ամենագեղեցիկ բանն աշխարհում 
մոր աչքերն են, թեկուզ միայն մայր ունենալու համար արժե աշխարհ գալ »
Ավետիք Իսահակյան
Խաչատուր Աբովյանի անվան պետական մանկավարժական համալսարանի 4-րդ կուրսի ուսանողուհի Հայկուշ Սարգսյանը գործնական պարապմունքներ է անցկացնում Խարբերդի մասնագիտացված մանկատանը:
«Մանկատանը խնամվում է թվով 265 սան: Խմբերի բաժանումը կատարվում է ըստ հիվանդությունների տեսակի և տարիքի: Չկա ավելի ցավոտ տեսարան, երբ մանկատուն այցելած յուրաքանչյուր օտարի մեջ բազմաթիվ տխուր աչուկներ հարազատ են փնտրում: Չկա ավելի սահմռկեցուցիչ բան, երբ երեխան տառապում է կարոտախտով, բայց չգիտի՝ ու՞մ նկատմամբ»,- ասում է Հայկուշը: Պատմում է` մանկատուն այցելելուց հետո բավական երկար ժամանակ չէր կարողանում կենտրոնանալ իր աշխատանքի վրա, անընհատ այդ երեխաները հայտնվում էին աչքի առջեւ: «Հաճախ ինքս ինձ հարց էի տալիս` ովքե՞ր են այս երեխաների մայրերը, արդյոք նրանք խիղճ ունե՞ն: Եթե անգամ մանկատներում լավագույն պայմաններ են ստեղծված երեխաների առօրյան ու կենցաղը ճիշտ կազմակերպելու համար, սա դեռ չի նշանակում, որ նրանք այստեղ ուրախ ու երջանիկ են»,- մտահոգվում է նա:
Մանկատների կողքին գործում են նաև ծերանոցներ: Լքված երեխաների հետ մեկտեղ `ապրում են նաև լքված ծնողներ: Գոհար տատիկը արդեն 3 տարի է, ինչ ապրում է թոռնիկի հետ:
«2007թ հուլիսի 3-ին դուստրս տարավ ինձ ամուսնուս շիրմին այցի, այնտեղից գնացինք եկեղեցի, իսկ հետո հայտնվեցինք անծանոթ փողոցում: Սկզբում ոչինչ չէի հասկանում, սակայն հետո կարդալով ուղեցույցը` հասկացա` մոտենում էինք ծերանոցին դռներին: Ողջ աշխարհը մեկ ակնթարթում փուլ եկավ գլխիս: Մի բան է ծնված օրվանից լքված լինելը, երբ ընտանիք չես ունեցել և սովոր չես ընտանեկան միջավայրին և ուրիշ բան է, երբ քո ստեղծած օջախից քեզ անպետք իրի նման դուրս են շպրտում քո իսկ երեխաները: Ծերանոցում ապրեցի գրեթե մեկ տարի, բայց այդ մեկ տարին ինձ հավերժություն թվաց: Մեկ տարուց հետո թոռնիկս ինձ վերցրեց այնտեղից և հիմա բնակվում եմ նրա հետ: Այժմ երջանիկ եմ, սակայն հոգիս ամբողջությամբ դատարկ է»,- պատմում է` Գոհար տատը :
Լիլիթ Սեդրակյան
