«Դեռ մանկուց` մութ ու ցուրտ տարիներին, հայրիկս, կիթառ նվագելով, երգում էր Չելենտանոյի երգերը և այնքան նմանություն ուներ նրան, որ ես մտածում էի, թե Չելենտանոն իմ հորեղբայրն է», -ասում է 23- ամյա Արմինե Հովհաննիսյանը:
Նա ևս փոքրուց ունեցել է երգելու շնորհ, բայց համարելով, որ դա հեռանկարային չի լինի որպես մասնագիտություն, որոշել է սովորել լեզուներ և ընդունվել է Վ. Բրյուսովի անվան պետական լեզբվաբանական համալսարան: Չի դադարել սիրել երգը, երգել է «Սպայի տանը», մի քանի անգամ բարձրացել բեմ, բայց հետո չի շարունակել: Հետագայում սկսել է երգել հոգեւ
որ երգեր` Արգավանդի Սուրբ Սարգիս եկեղեցում: Դարձել է «Երիտասարդաց միության» անդամ: Այժմ այնտեղ նաև պատի թերթի պատասխանատուն է: Համալսարանն ավարտելուց հետո Արմինեն նաև թարգմանություններ է անում, ունի աշակերտներ, որոնց հետ պարապում է օտար լեզուներ, այժմ էլ աշխատում է Զանգակատուն բարեգործական հասարակական կազմակերպությունում` որպես սոց-մանկավարժ: Արմինեն ասում է, որ Սոցիալական ոլորտում աշխատելը շատ դժվար է, քանի որ մարդ գործ ունի կյանքի դժվարին իրավիճակներում հայտնված, երբեմն բռնության ենթարկված և օգնություն ակնկալող մարդկանց հետ: «Դա այն աշխատանքը չէ, որի ավարտից հետո փակում ես դուռը ու մոռանում այդ խնդիրների մասին: Դու անընդհատ մտածում ես դրանց մասին, լինում հետևողական և աղոթում, որ աշխատանքիդ արդյունքում լուծվեն այդ խնդիրները: Երբեմն զգում ես, որ ուժերդ սպառվում են: Ժամանակ է եղել՝ ցանկացել եմ թողնել աշխատանքս, բայց ի վերջո նոր ուժ եմ գտել իմ մեջ ու շարունակել: Զանգակատանը, աշխատելով երեխաների հետ, շատ եմ կապվել նրանց, նրանք էլ ինձ: Ես հիշում եմ, թե ինչպես վերջերս նրանք իմ ծննդյան տոնի առթիվ, մի քանի օր պատրաստվել էին, ինձ անկանկալ մատուցել: Նրանք իրենց ձեռքերով պատրաստել էին զարդարված, գունավոր բացիկներ` ջերմ բարեմաղթանքներով: Երեխաներն անչափ հետաքրքիր էակներն են, զարմանալի, երբեմն էլ անսպասելի դրսևորումներով»:
Արմինեն ազատ ժամանակ սիրում է նվագել դաշնամուր, կիթառ , նկարում է, հատկապես դիմանկարներ, և իր գործերից ամենահաջողվածը համարում է իր եղբոր դիմանկարը:
Արմինեն հայրենասեր մարդ է: Ասում է, որ երբեւէ չէր լքի իր հայրենիքը, եթե անգամ այլ երկիր էլ գնար` ապա միայն կրթությունը շարունակելու, նոր մշակույթ ուսումնասիրելու և վերադառնալու ակնկալիքով:
«Ինքս արմատներով Զեյթունից եմ,- ասում է Արմինեն,-Մորական կողմս` Գարանֆիլյանները, հայտնի են որպես արվեստագետներ, անգամ գիրք է գրվել այդ մասին, որը կոչվում է «Արծվանիստ Զեյթուն»: Մորս պապիկը` Դովլաթ Գարանֆիլյանը զբաղվել է գորգագործությամբ և առաջինն է, ով կարողացել է դիմանկարներ ստանալ գորգերի վրա: Հորական կողմս նույնպես Զեյթունցիներ են` Ավանյանները, եղեռնից մազապուրծ եղած և հայտնի որպես հերոսամարտիկներ: Եթե իմ նախնիները չեն լքել իրենց հայրենիքը, ես եւս չեմ պատրաստվում: Մենք չեն ընտրում մեր հայրենիքը, ինչպես չենք ընտրում մեր ծնողներին»,- ասում է:
Լիլիթ Շարբաթյան
