Իմ սիրելի ընթերցող, բավական երկար ժամանակ մտածում էի, արժե՞ լինել այսքան անկեղծ եւ լրագրողական չափած-ձեւածությունս մի կողմ թողնելով խոսել Ձեզ հետ պարզ ու շիտակ, առանց այլեւայլությունների, առանց սրան-նրան հղում անելու եւ առանց ներքին, նկատի ունեմ՝ անձնական գրաքննության: Իմ բլոգային վերջին երկու նյութերը՝ <Ինչպես տեսա Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին> եւ <Ինչպես տեսա Ռոբերտ Քոչարյանին>, դարձան այն առիթը, որն ինձ ուղղակի պարտավորեցրեց լինել առավել անկեղծ: Թեպետ ներքին ձայնս ինձ դեռ զսպում է. <Արժե՞ որ>:
Բայց քանի որ արդեն որոշում եմ կայացրել եւ հարգում եմ իմ ընթերցողին, ուրեմն, պետք է զրուցենք: Ահա, այդ երկու նյութերը մի տեսակ լակմուսի թղթի դեր ունեցան: Իրականում ես գրել եմ իմ անձնական, սուբյեկտիվ կարծիքը, իմ այն ամենառաջին ընկալումները, որ ունեցել եմ այդ երկու գործիչներին առաջին անգամ տեսնելիս: Մեզանում անգամ անձնական նպատակներով սուրճ խմելն է դարձել քաղաքական շահարկումների առարկա, էլ ուր մնաց երկրի առաջին եւ երկրորդ նախագահների մասին հանրապետության ամենահայտնի եւ հեղինակավոր թերթերից մեկի քաղաքական լրագրողի գրած թեկուզ եւ անձնական կարծիքը:
Եվ սկսվեց՝ Լեւոնին սիրողները ինձ գրեթե ազգի թշնամի համարեցին, չսիրողները քննադատեցին, թե դեռ քիչ եմ գրել: Ռոբերտին սիրողները սկսեցին ինձ անխնա քարկոծել, չսիրողները մեղադրեցին, թե դեռ քիչ եմ գրել: Հայտնվեցին մարդիկ, որոնց ես շատ ավելի սիրեցի, մարդիկ, որոնց հանդեպ իմ անձնական կարծիքը մնաց անփոփոխ եւ մարդիկ, որոնց բնույթը այդպես էլ մնաց անհասկանալի:
Երբեք չեմ մտածել, թե այս կամ այն գործչին, պետական պաշտոնյային, հարկ կա այնքան սիրել, որ մոռնաս քո արժանատվության մասին: Միշտ չեմ հասկացել մարդկանց, որոնք իրենց համար կուռքեր են ստեղծել եւ նվիրվել են դրանց: Հետո, երբ հորինված կուռքերը նույն այդ մարդկանց պարզապես ոչնչացրել են, այդ նույն մարդիկ շարունակել են երկրպագել, ավելի սթափները հոգեխանգարում են ստացել:
Այս օրերին ինձ շատերն են հարցնում՝ իսկ ինչու ես դրանք գրել, ո՞ւմ պատվերով: Միշտ եմ մտածել, որ ամեն մեկը դիմացինի մասին դատում է իր անձնական պրիզմայի միջով անցկացնելով:Այո, ես Լեւոնին եւ Ռոբերտին ներկայացրել եմ իմ անձնական պրիզմայով անցկացնելով: Եվ ինձ այդ հարցը տվողները դիմացինին իրենց արշինով են չափում: Կեսկատակ-կեսլուրջ ասեմ՝ եթե դրանք ես գրեի պատվերով, ավելի սուր կգրեի եւ ավելի սարկազմով, տեղը՝ տեղին, բայց, քանի որ այդ երկու նյութերն էլ իմ ներքին <պատվերի> արդյունք են, կուտակված տպավորություն, այդպես <դոբրի> են ստացվել: Ուրեմն՝ պատվերի թեման փակենք: Հաջորդը՝ մեր քաղաքական դաշտը չափազանց անձնավորված է, այդպես էր քսան տարի առաջ, այդպես է եւ այսօր: Եվ այս պատճառով բոլոր մեկնաբանությունները, որ այս օրերին ուղարկվեցին մեր խմբագրություն՝ անձնավորված էին:Լեւոնականների եւ ռոբերտականների մեկնաբանություններն արվեցին այնպիսի ջերմեռանդությամբ, կարծես եւ առաջինին եւ երկրորդին՝ կախաղանի էինք նախապատրաստում: Եվ, որ ամենից ավելի ինձ տխրեցրեց այն է, որ եւ առաջինի՝ բանասիրական կրթության ունեցող, գիտնական նախագահի եւ երկրորդի՝ տեխնոկրատ, <վոյին. նախագահի երկրպագուները իրենց ինքնադրսեւորումներում ոճային եւ բառապաշարային տարբերություններ գրեթե չունեն: Եթե հայհոյում են, նույն խոսքերով, եթե հմայված են՝ դեմքի նույն արտահայտությամբ:
Շնորհակալ եմ ակտիվ քննարկումների եւ կարծիքների համար, ուրախ եմ, որ իմ երկու անմեղ նյութերը դարձան բուռն քննարկումների առիթ:
Վերջում, եթե թույլ տաք մի հորդոր՝ մի սիրեք նախագահներին Ձեր մեջ, սիրեք Ձեզ՝ նախագահների մեջ:
