Իշխող կուսակցությունից՝ ՀՀԿ-ից դուրս գալու եւ հանուն հարազատ գյուղի առջեւ ծառացած հիմնահարցի լուծման համայնքի ղեկավարի պաշտոնը թողնելու Քաջարանի գյուղապետի քայլը հայաստանյան իրողությունների համատեքստում զարմանալի է, խորթ ու անհասկանալի։ Համատարած չինովնիկականության (բառի վատագույն իմաստով), հարմարվողականության ու անդեմության պայմաններում սա կառավարման ոլորտում ինքնուրույնության, քաղաքացիական կեցվածքի եզակի ղրսեւորում է, ընդհանուր հոսանքին, երեսպաշտությանը դեմ գնալու, ցավոք, կորսվող որակի հազվադեպ արտահայտություն։
Քաջարանի գյուղապետի քայլը հիշեցնում է, որ հայրենասիրությունն սկսվում է ոչ թե լոզունգներից, այլ սեփական բարեկեցությունը անհրաժեշտության դեպքում հանրության շահերին զոհելու, արմատներին, հող ու ջրին չդավաճանելու կարողությունից։ Եվ, որ, առաջին հերթին, սա պետք է ընկած լինի տեղական ինքնակառավարման կայացման հիմքում, այլ ոչ թե այդ համակարգը քաղաքական կոնյուկտուրային հարմարեցնելն ու ծառայեցնելը։ Իսկ տեղական ինքնակառավարման մարմինները կոչված են ոչ թե ծառայելու կուսակցություններին, ենթարկվելու մարզպետների կամայականություններին, այլ՝ համայնքին, նրա ընդհանրական հետաքրքրություններին։
«Երկիր»
