Աննա Թամամյան 3-րդ կուրս
Շատ ուսանողներ ցանկանում են սովորելուց բացի՝ նաեւ աշխատել եւ անկախ լինել, որպեսզի օգնեն իրենց ծնողներին: «Հերիք չէ, Աստված գիտի, տարեկան ինչքան վարձ են տալիս, մյուս մանր ծախսերս էլ գոնե թող ես հոգամ»,- մտածում են շատ ուսանողներ: Ես էլ՝ ապագա լրագրողս, այս մտքին էի, երբ գնացի թերթերից մեկի խմբագրություն աշխատանք գտնելու հույսով:
Խմբագրությունում ինձ ողջունեց մոտ 20 տարեկան մի աղջիկ, ով ասաց, որ խմբագիրը տեղում չէ, եւ ստիպված կլինեմ սպասել: Երբ իմացավ, որ դեռ ուսանող եմ եւ ցանկանում եմ համատեղ աշխատել, ծիծաղելով ասաց. «Էս երկրում աշխատանք գտնելը այդքան էլ հեշտ չի, զուր հույսեր չունենաս»:
Զրույցի ընթացքում նա, որպես փորձ, ինձ խնդրեց օգնել թղթաբանության եւ տեքստ հավաքելու գործում, փոխարենը խոստանալով, որ ինձ համար կբարեխոսի: Մեկ ժամ սպասելուց եւ ուրիշի պարտականությունները մասամբ կատարելուց հետո խմբագրի աշխատասենյակում էի: Մեկ րոպե լռությունից հետո խմբագիրը հարցրեց. «Իսկ քանի՞ տարեկան ես, այս ոլորտում աշխատելու փորձ ունե՞ս, եթե դառնաս մեր թերթի թղթակից, պատրա՞ստ ես երբեմն զոհաբերել դասերդ» եւ այլն: Խմբագրի աչքերը կլորացան, երբ նրա հարցին, թե որքան հոնորար եմ ուզում ստանալ մեկ նյութի համար, պատասխանեցի՝ ամենաքիչը՝ 5000 դրամ: «Մեր օրերում նույնիսկ փորձառու լրագրողները մեկ նյութի համար այդքան գումար չեն վաստակում»,- եղավ պատասխանը: Ապա վրա հասավ ինձ աշխատանք տալու կամ չտալու «օրհասական» պահը: Ես կրկնում էի, որ դեռ դպրոցից գրում եմ, հաճախել եմ լրագրողական քոլեջ, խմբագիրն էլ ինձ համոզում էր, որ փորձ չունեմ: Ինձ ստուգելու համար խմբագիրն ի վերջո որոշեց տալ թարգմանական տեքստ՝ ստուգելու իմ անգլերենի իմացությունը: «Դե, քանի որ լեզվաբանական համալսարանում ես սովորում, ուրեմն լավ թարգմանություն կանես, թարգմանիր սա, քանի որ ուզում եմ տեսնել, թե ինչպես ես տիրապետում օտար լեզվին»,- ասաց եւ դեմս դրեց մի ծավալուն տեքստ:
Չցանկացա առարկել եւ սկսեցի թարգմանել նյութը: Դա արտասահմանյան քաղաքական նորություն էր: Թարգմանությունն ինձնից խլեց մոտ մեկ ժամ: Թարգմանությունը հանձնեցի խմբագրին: Դեմքի արտահայտությունից հասկացա, որ հավանել էր: Ասաց՝ այսօրվա համար բավական է, եւ իրենք ինձ կզանգեն առաջիկա շաբաթվա ընթացքում:
Կարդացեք նաև
Անցել է արդեն մեկ շաբաթ, իսկ ես դեռ զանգի եմ սպասում: Թերթի օնլայն տարբերակում հայտնվել է ինձ ծանոթ բովանդակությամբ լուր «միջազգային լուրեր» բաժնում, իսկ իմ անունն, իհարկե, այնտեղ բացակայում է:
Այո, հիմա եմ գիտակցում, որ ինձ շահագործել են, կամ գուցե ես, իրոք, ավելի լավ թարգմանիչ էի, քան լրագրող՝ հայտնված հարմար տեղում, հարմար պահին: Այս անգամ անուններ չեմ նշում, սակայն այս նյութը կարդալիս այդ թերթի խմբագիրն անշուշտ կհիշի խմբագրություն եկած վարժ թարգմանություններ անող անփորձ ուսանող լրագրողին:
