Հատված ՀՅԴ Հայաստանի Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչ Արմեն Ռուստամյանի հարցազրույցից:
– Երեկ դաշնակցական պատգամավոր Արծվիկ Մինասյանն ասում էր, թե «Ժառանգությունն» էլ գիտեր, որ միեւնույնն է՝ Լարիսա Ալավերդյանը չի անցնելու, բայց նրա թեկնածությունն առաջադրեց։ Այդ նույն տրամաբանությամբ՝ Դաշնակցության համար էլ պարզ չէ՞, որ կառավարությանը անվստահություն հայտնելու նախագիծը, միեւնույնն է, չի անցնելու, այդ դեպքում իմաստը ո՞րն Էր այս նախագիծը ներկայացնելու։
– Իմաստն այն Է, որ մենք այստեղ իսկապես կուտակում ենք շատ լուրջ իրավական հիմքեր՝ այնուհետեւ այս հարցերը տեղափոխելու ավելի լուրջ մակարդակ։ Այս բոլորն օգտագործվելու է, կորած չէ այս ամենը։ Եթե մենք
փաստում ենք, որ Սահմանադրության կոպիտ խախտում է եղել, որ կառավարությունը չի առաջնորդվել ԱԺ-ի կողմից հավանություն ստացած ծրագրով, եւ հետո իրավական ճանապարհով մենք հնարավորություն ենք ունենում հարցը հետապնդել, սա ժամկետայնություն չունի։ Հիմա, օրինակ, խոսում են Սերժ Սարգսյանի պաշտոնանկության իրավական ճանապարհի մասին, չէ՞։ Իրավական փաստերը շատ ավելի կայուն են, շատ ավելի օգտակար են՝ հետո դրանք օգտագործելու համար։ Ընդդիմությունը երբեք էլ չի կարող իր ձայներով որոշումների հասնել, բայց ընդդիմության դերը՝ զսպող
Կարդացեք նաև
եւ հակակշռող, հենց դա է։ Սա պայքար է, այս պայքարը չանելն ամենահեշտ գործն է։ Կարելի է մի կողմ քաշվել, բոյկոտել, մտածել, որ եթե դու քիչ ես, ուրեմն՝ անիմաստ է որեւէ գործողություն, ուրեմն՝ փակենք դռները, կուսակցությունները, գնանք տուն։
– Այդ տրամաբանությամբ, «Ժառանգությունն» էլ կարող է ասել, որ իրենք առաջադրել էին իրենց թեկնածուին, քանի որ ուզում են պայքարել։
– Բայց մենք բան չունենք ասելու, ասում ենք՝ լավ եք արել, առաջադրել եք, բայց մենք դրա մասին ենք ասո՞ւմ։ Բայց որ «Ժառանգությունն» ասում է՝ ՀՅԴ-ն ինչու մեզ ձայն չտվեց, ուրեմն՝ ՀՅԴ-ն ընդդիմություն չէ, բացարձակապես
անտրամաբանական եզրակացություն է։ Դա կարող է տեղի ունենալ այն դեպքում, երբ իսկապես լուրջ բան է որոշվում: Անիմաստ է, ասում ենք՝ անիմաստ է։ Սա բոլորը գիտեն, բայց չգիտես ինչու որոշել են, որ այս ընտրությունը Դաշնակցության տեղի ու դերակատարության կարեւոր ցուցանիշ է հանդիսանում։ Դե լավ, ամոթ է, չէ՞։ Այսպես պրիմիտիվ, մանկական պատկերացումներով կարելի՞ է խոսել քաղաքական գործընկերների հետ։ Մենք էլ այնքան օրինակ բերենք։ Դե որ այդպես է, բերում ենք բանաձեւ, որ քվեարկվի, մտնի օրակարգ՝ ցեղասպանության հայեցակարգն է, ուրացման պատժելիության խնդիրն է։ Դեմ են քվեարկում։ Հիմա ի՞նչ, վեր կենանք, ասենք, որ իրենք պրոթուրքական ու՞ժ են: Ամոթ է, չէ՞։
Լուսինե ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
«Հայկական ժամանակ»
