30-ամյա Արշակը մանկուց հետաքրքիր երազանք է ունեցել. «Ուզում էի ծաղրածու դառնալ, նույնիսկ մայրիկիս խնդրել էի ինձ համար ծաղրածուի շորեր կարել: Հագնում էի դրանք,մայրիկիս շրթներկով դեմքս ներկում էի ու իմ սենյակում տարբեր ներկայացումներ էի կազմակերպում: Ընկերներս ծիծաղում էին վրաս, բայց ինձ համար մեկ էր»:
Արշակը դպրոցի բոլոր ներկայացումներին ծաղրածուի տեսքով է հատնվել ու նրան բոլորը հենց այդպես էլ ճանաչել են. «Ինձ ասում էին ծաղրածու Արշո: Չէի նեղանում, դա ինձ նույնիսկ հաճելի էր: Ոգեւորվում էի, սկսում էի նոր բաներ մտածել, նոր հագուստներ էի ձեռք բերում: Ես հաճույք էի ստանում իմ արածից»:
Արշակը դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվում է թատերական ինստիտուտ, բայց շատ բացակայելու պատճառով դուրս է մնում ինստիտուտից. «Աշխատում էի որպես ծաղրածու, դրա համար էլ չէի կարողանում դասերիս գնալ: Երբ հեռացրեցին համալսարանից շատ տխրեցի, բայց աշխատանքս ինձ չէր թողնում, որ կենտրոնանամ դրա վրա: Ես լավ աշխատավարձ էի ստանում, ու ամեն ինչ կարծես թե լավ էր, հետո տարան բանակ»:
Ծառայությունն ավարտելուց հետո Արշակը որոշում է նորից իր աշխատանքին անցնել: «Մանկական սրճարաններից մեկում էի աշխատում ու մի օր էլ մի միջադեպ ինձ ստիպեց, որ հրաժարվեմ գործիցս: Ես կռվի բռնվեցի մի քանի տղաների հետ, որոնք ինձ սկսեցին ծաղրել, երբ ներկած դեմքով դուրս եկա: Հաջորդ օրը մի տղա հետևիցս գոռաց «այ կլոուն», շրջվեցի ու ասեցի «կլոունը դու ես,ես ծաղրածու եմ». ծիծաղից թուլացավ: Ես զգացի,որ ինձ ծաղրում են բոլորը, բացի երեխաներից»:
Արշակը հրաժարվում է իր գործից:
«Դեպրեսիայի մեջ ընկա, բայց հաղթահարեցի ինքս ինձ: Էլ ծաղրածու չեմ, ամուսնացել եմ ու երկու երեխա ունեմ: Իսկ եթե ավելի անկեղծ լինեմ ես հիմա երեխաներիս համար երբեմն ծաղրածու եմ դառնում, բայց հետո արագ լվացվում եմ, որ ուրիշ մարդ չտեսնի ու հասկանա, որ ես հոգով էլ եմ ծաղրածու»:
Մերի Խաչատրյան
