«Երևի արվեստը միակ բանն է, որտեղ մենք կարող ենք ուզածի չափով ազատ լինել ու անկեղծանալ, բայց ափսոս շատերը հակառակն են մտածում ու հնարավորին չափ կեղծում են իրենց »,- ասում է Աշոտ Սարգսյանը :
25 – տարի է՝ զբաղվում է գեղանկարչությամբ և ստեղծում գեղեցիկ ու դժվարին կտավներ: Ինչպես նշեց` մասնագիտությունը ընտրել է սիրով, բայց երբեք չի մտածել, որ այդ մասնագիտությամբ չի կարող պահել իր կնոջն ու երկու դուստրերին: «Տարբեր նկարներ եմ նկարում, պատվերներ ընդունում, բայց դրա դիմաց վճարում են շատ չնչին գումար, որով չգիտեմ թե որ մի բանը հասցնեմ, վճարեմ երեխաներիս ուսման վարձը, կոմունալ ծախսերը, թե օրվա առևտուրը»:
10 տարի ապրել և աշխատել է Ռուսաստանում` փորձելով իր նկարները վաճառել օտար երկրում: «Երբ գնացի Ռուսաստան, մեծ աղջիկս առաջին դասարան էր, իսկ երբ վերադարձա արդեն ավարտում էր դպրոցը»,- պատմում է նա:
Հիմա նկարներ է նկարում ու տանում «Վերնիսաժ» վաճառելու. «Այստեղի աշխատանքը մշտական չէ, հիմնականում ամռանն եմ կարողանում մի քանի նկար վաճառել այն էլ սփյուռքահայերին , «Վերնիսաժում» աշխատանքը սեզոնային է» :
Ստեղծագործելու համար անհրաժեշտ է միջոցներ ներդնել, որպեսզի կարողանաս նկարներ ստեղծել, բայց հիմա բավական թանկ արժեն նկարչական պարագաները, սկսած հասարակ մատիտից մինչև ամենաթանկ շրջանակները: Աշոտը ցավով է նշում, որ հիմա մարդկանց չի հետաքրքրում արվեստը, նկարները. «Սրանից 10-15 տարի առաջ մարդկանց հետաքրքրում էին նման գործերը, բայց հիմա նույնիսկ նկարներ նայելու համար չեն գալիս «Վերնիսաժ», հիմնականում դիմանկարներ են պատվիրում, նաև բնանկարեր և նյատյուրմորտներ պատվիրողներ էլ կան, ունեցել եմ Դալիի և Այվազովսկու նկարների կրկնօրինակների պատվերներ: Ինչ սկսել եմ պատվերով նկարել, ըստ պատվիրատուի ճաշակի, չեմ հասցնում անգամ իմ սեփական կտավները ստեղծել, մտքումս շատ բան կա, որ ցանկանում եմ հանձնել կտավին, բայց դրանց համար ժամանակ չի մնում»: Զրույցի ընթացքում նա ասաց, որ սկսել է աերոգրաֆի օգնությամբ սալիկների վրա պատկերներ ստեղծել ու վաճառել :
Անժելա Քարափուլյան
