Իմ աշխատանքային ժամերն այդպես էլ չպակասեցին: Ինչպես երեկ, այսօր էլ, վաղն էլ ու միշտ էլ աշխատելու եմ օրը 24 ժամ ու չեմ ունենալու հանգստյան օրեր: Հարց չկա, միայն թե ինձ ծխախոտ մի առաջարկեք, թողե՛ք առողջ մնամ, որ դիմանամ:
Աշխատանքս հեշտ չի: Շատ «ուտելուց» չեմ գիրանում, ուղղակի ինձ ժամանակ առ ժամանակ պետք է «դատարկել»: Էհ, մարդիկ տարօրինակ են, կարծում են՝ ունեմ «կեղտոտ ներաշխարհ», բայց ուրիշ տարբերակ չկա, որ նրանց ազատեմ աղբից: Տեղում կանգնած մնալն էլ մի բան չի: Բայց այդպես մարդկանց հետևելն է հեշտ, մանավանդ որ ձև ես անում, թե անշունչ ու անհոգի աղբաման ես: Ես կանգնած եմ երևացող տեղերում, բայց էս մարդիկ իրենց ձեռքի աղբը ալարում են ինձ տալ: Օֆ-օֆ: Կամ էլ հեռու-մոտիկ «բռասոկներ» կանեն: Հերիք չի նպատակին հազարից մեկ են հասնում, մեկ-մեկ էլ այնպես են երեսիս հարվածում, դե լավ էլի, հետո ինչ , որ ձայն չենք հանում:
Հիմա կմտածեք՝ հերիք չի՝ լեզու եմ առել, մի հատ էլ հարցազրույց եմ տալիս, ախր, ես ուզում եմ՝ հասկանաք, որ մենք` պլաստիկից աղբամաններս, չենք ծխում:
Աննա Փորսուղյան
