2010 թվականի օգոստոսի 21-ին «Մի փոքր ուշադրություն է հարկավոր. ավելի շատ եւ ավելի շուտ վիշտ կիսել, քան ռեպորտաժ անել ես ուզում, երբ այցելում ես վանաձորցի Հրաչիկ Հովհաննիսյանի բնակարան, որի պատերին զոհված տղաների եւ հանգուցյալ տիկնոջ մեծադիր նկարներն են» հրապարակմամբ ներկայացրել ենք Վանաձորի բնակիչ Հրաչիկ Հունանյանին: Վաչագան, Հունան որդիները զոհվել են Ղարաբաղում, նրանց մայրը մահացել է ցավին չդիմանալով ու հիմա Հրաչիկ Հովհաննիսյանը չի ընկճվում, դժգոհում է ղեկավար զինվորականների վերաբերմունքից ու մի փոքր ուշադրություն է ակնկալում ազատամարտիկների ընտանիքների հանդեպ. «Ես կարող եմ գլուխս բարձր ու ճակատս պարզ քայլել: Բայց նեղսրտում եմ, որ չեն հետաքրքրվում մեր ընտանիքով, եթե տղաներս ողջ լինեին, մենք հո էս վիճակում չէի՞նք լինի: Գոնե մի քիչ օգնություն ցույց տային, էս երեխեքին ոտի կանգնեցնենք»: Նա խնամում է Վաչագանի եւ Հունանի զավակներին, մայրերը արտագնա աշխատանքի միջոցով են հոգում հացի խնդիրը :
Որդեկորույս հոր համար ցավալի էր, որ 2005-ին զոհված Հունանի գերեզմանին քար չկար: Ու ահա լոռեցի երկրապահների օգնությամբ Հունանի գերեզմանին շիրմաքար է տեղադրվել: Պատերազմի մասնակիցները խոստանում են իրենց բոլոր զոհված ընկերների համար շիրմաքարեր տեղադրել ու ցավում են, որ պետությունն ու համայնքը անտարբեր է, մարդիկ հաճախ վնասում եւ կեղտոտում են պանթեոնի այս կամ այն հատվածը:
Այս տարվա հուլիսի 27-ին «Նորոգվում է պանթեոնը» հրապարակմամբ տեղեկացրել ենք, որ 1991 թվականից ձեւավորված Վանաձորի զինվորական պանթեոնում 97 հերոս է իր վերջին հանգրվանը գտել, 12-ի գերեզմանը բարեկարգել են հարազատները, 42 գերեզման շիմաքար չունի, դրանք տեղադրելու եւ բարեկարգելու համար պահանջվում է ավելի քան 15 միլիոն դրամ:
Այսօր այս 42-ից 37-ը արդեն շիրմաքար ունի:
ՆԵԼԼԻ ԴԱՎԹՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
