Հայկական ավանդական վիճակ ասելով նկատի ունեմ հայկական «մենթալիտետի» վատ կողմերին բնորոշ առանձնահատկությունները: Հիմա ձեզ կներկայացնեմ դրանցից մեկը: «Հայկական ավանդական լուսանկար»: Չգիտես ինչո՞ւ՝ մենք՝ հայերս, լուսանկարվելուց միշտ պետք է կանգնենք, կամ եթե նստած ենք, նստենք ձիգ, ուղիղ ու քարացած , աշարժ հայացքով նայենք ֆոտոխցիկի օբյեկիվին, կարծես անձնագրի նկար նկարվելիս լինենք. ուղղակի խմբակային տարբերակով: Հիմա ավելի տարածված տեսակ է շրթունքները «ուռացնելը», որը իբրև ցույց է տալիս նկարվողի սեքսուալությունը: Նկարը հայտնվում է սոցիալական կայքի իրենց անձնական էջում: Սա հիմնականում 13 – 17 տարեկան աղջիկների մոտ է , իսկ նույն տարիքային տղաների մոտ դիտվում է հետևյալ վիճակը` նկարը անպայման սև ու սպիտակ, որտեղ տղան հենված է պատին կամ ինչ -որ ուղղահայաց ձողին, պարտադիր մի ոտքը դրած պատին կամ վերը նշված ձողին: Եվ պարտադիր ընդունելով թոշակի անցած դերասանի դեմք: Իսկ ամենաանտանելի լուսնկարների ստեղծվելը սկսվում է նմանատիպ այտահայտություններով. «վայ, ինչ պուպուշ շունիկա», «էս էն կինոյի մեջի Բարխուդարովի ախռանիկը չի՞», «վայ, էշըըըըըըըըըըըըըը», «հլը նայի տատիի ձեռի գերանդուն», «վայ, ես ինչ հավես սարա` նենց արա, սարնել ֆոնի մեջ մտնի, ես հելնեմ ծառի վրա»:
Հարսանիքենրին անպայման բոլորը պետք է նկարվեն փեսայի հետ՝ առանձին, հետո հարսի, իսկ վերջում փեսայի ու հարսի հետ միասին: «Վայ , մոռացաք քավորի հետ նկարվենք»: Մի խոսքով, մենք՝ հայերս, սիրում ենք լուսնկարվել ու չափից շատ ենք սիրում , և սկսում ենք լուսանկարվել առանց առիթի ու պատճառի: Ահա այդ նկարների շարքից մեկը: 
Նվեր Հովհաննիսյան
