Վերջերս մի նախկին բարձրաստիճան պաշտոնյայի հետ զրուցում էինք Սյունիքի մարզպետի եւ Սիլվա Համբարձումյանի միջեւ տեղի ունեցածի շուրջ: Ինքս փորձում էի այդ պաշտոնյանից ճշտել՝ թե ո՞վ է Սիլվա Համբարձումյանը, քանի որ վերջինս ասում է, որ ինքը դեռ 1990-ականներից է բիզնես-գործունեություն ծավալում, իսկ զրուցակիցս հենց այդ տարիներից քաղաքական, նաեւ գործադիր դաշտի առաջին դեմքերից էր: Պարզվեց, որ զրուցակիցս էլ այդ հարցի պխատասխանն ինձնից էր ակնկալում ստանալ: Այդ, այսպես ասած, նոտայի վրա զրույցը տեղափոխվեց այն դաշտ, թե ո՞վ է տիկնոջ «թիկունքը» որի շնորհիվ Սիլվա Համբարձումյանը կարողացել է այդ «յուղոտ պատառ» հանքին տիրանալ: «Հիմա որ բողոքում է՝ հանքն անօրինական խլում են ձեռքիցս, իսկ էդ հանքին ինքը օրինական է՞ տիրացել»,- հարցրեց զրուցակիցս, ինչին ինքս համաձայնություն հայտնեցի, ասացի որ շատ ճիշտ հարցադրում է եւ հենց այդտեղից էլ պետք է գործը սկսել ու ամենքին իրենց տեղը ցույց տալ: Հիշեցրեցի նաեւ, որ այդ միջադեպը պարզապես առիթ եղավ, որ Սյունիքի մարզպետը մինչ այդ էլ «փայլել» է իր վարքով: Զրուցակիցս մեղմացրեց տոնը. «Դե, գիտես ինչ, էդպես հո չի… դե Սուրիկը գոնե զասլուգա ունի, կոպիտ ասած, կռված տղայա, էդ կինն ո՞վ ա, ի՞նչ զասլուգա ունի, որ Սուրիկին «տանք փուռը», գնա՝ կորի, էդ կնիկն էլ շահած դուրս գա»: Ես ոչ մի բառ չասացի, բայց հայացքս երեւի ավելի քան խոսուն էր, որովհետեւ զրուցակիցս միանգամից թեման փոխեց՝ քեզնից պատմի, ոնց եք, ոնց չեք…
Մոտ 10 օր առաջվա այս խոսակցությունն ինձ այդպես էլ հանգիստ չի տալիս: Եթե չափանիշը՝ «զասլուգան», «կռված տղա» լինելն է, բա ինչո՞ւ են հազարավոր նախկին ազատամարտիկներ այսօր մի կերպ ընտանիքի օրվա ապրուստը հոգում: Կամ՝ իսկ ո՞րն է իմ սերնդակիցներից շատերի «զասլուգան», որ պատերազմի տարիներին ոտքով հասնում էինք ինստիտուտ, ցուրտ ու խավար լսարաններում, սառը նստարաններին նստած դաս անում, գիշերն էլ մոմի լույսի տակ լրացուցիչ մասնագիտական կամ այլ գրականություն ընթերցում՝ հավատով, որ մեր սովորածը վաղը՝ պատերազմի ավարտից հետո պետք է գալու մեր պետությանը: Իսկ հիմա մեր պետությունը քաղաքացուն գնահատելու այլ չափանիշներ է կիրառում, ուր ի դեպ, կռված լինել-չլինելու հարցը չկա: Հաստատ եմ ասում:
