Գալիս է երթուղային տաքսին, բացում եմ դուռը` մինչ այդ մեղքերի թողություն կատարած, խորը շունչ եմ քաշում և դիմում ռիսկի: Բարձրանում եմ: Փորձում եմ գնալ դեպի մեքենայի վերջը. այդտեղ հնարավորությունը ողջ մնալու ավելի մեծ է: Այս ամբողջ ընթացքում մտածում եմ երազանքներիս, արածներիս ու չարածներիս մասին: Հասնում եմ նպատակիս, ես գոհ եմ: Մեջքերի արանքից նայում եմ «Ուղևորների թիվը 13», հետո փորձում եմ հաշվել ուղևորներին… Մի ուժգին հարված ուղիղ ճակատիս: Մի քանի րոպե հետո ինչ-որ սուր հոտից գիտակցության եմ գալիս, ինձ թափ եմ տալիս և համոզվելով, որ 2 կես չեմ լինում` շնորհակալություն եմ հայտնում Աստծուն և շարունակում գոյատևման պայքարը: Մոտենում եմ կանգառին: Իջնում եմ մեքենայից և նայում շուրջս: Թռչունները երգում են, ծաղիկներն ու ծառերը մեղմ պարում են, քամին շոյում է մազերս. Փողոցի թափառող շները ժպտում են ինձ: Ես երջանիկ եմ:
Էլեն Սահակյան
ՀՊՄՀ- հեռուստալրագլության բաժին
3-րդ կուրս
