Քաղաքը անկախացել էր մի քանի տասնյակ տարի առաջ, անկախացել էր ինքն իրենից ու ինքն իր կամքից անկախ: Թեպետ ոմանք գլուխ են գովում ու խոսում ինչ-որ վերածնունդի, ոգու, զարթոնքի ու անկախության մասին, սակայն իրականում Քաղաքը ինքն իր համար էլ անսպասելի էր անկախացել: Հանգամանքներն էին այդպես դասավորվել ու դրա դեմ ոչ ոք չէր կանգնել: Կամաց-կամաց փոշին շատացել էր, փոշին կուլ էր գնացել, քերել էր կոկորդը ու մի թեթեւ փռշտոցից Քաղաքն անկախացել էր: Ու ոմանց թվում էր, թե մեծ գործ են արել այդ անկախությամբ: Իրենց թվում էր, թե իրենք են հասել դրան, իրենք են հասցրել այդ անկախությանը: Ու հայտնվել էին անկապ վիճակի մեջ: Անկախության ձեռքը կրակն էին ընկել, որովհետեւ նախկին <հեղափոխականները՚> դարձել էին տեր ու տիրական, դարձել էին իշխող, իրենց բաժին հասածից <հաբռգել՚> էին ու խեղդում էին նորանոր, ուշացած ուրիշ <հեղափոխականների՚> որոնք, տեսնելով, որ <հեղափոխական՚> լինելը լավ էլ շահավետ գործ է, շտապում էին դառնալ այդպիսին, հույս փայփայելով, թե իրենք էլ առաջին հեղափոխականների պես կհարստանան, կսեփականաշնորհեն եւ տեր կդառնան: Բայց մոռանում էին, որ հներն արդեն վաղուց էին ամեն ինչ <անկախացրել՚> մեջ-մեջ արել, դարձել անկախության տերը՚ եւ խեղդում էին բոլոր մյուսներին: Իրենք <առաջին-առաջին՚> էին խաղում, <պերվա՚>:Ու էդ խաղը դարձրել էին ամենօրյա պոսլե- հեղափոխական զբաղմունք: Շարում էին մնացած բոլորին մի գծի վրա, ետեւից մոտենում էին ու աջ ձեռքի երկու մատներով՝ ցուցամատով եւ դրա կողքի միջնամատով ճլթացնում էին շարքում կանգնածներին: Գլուխները ճլըթում էին, ու ճլըթացնողները հրճվանքի մեջ գոռում էին՝ <պերվա՚> այսինքն՝ առաջին:
Անկախության այս ճլթոցի մեջ բավականին երկար ժամանակ էր անցել, երբ մի օր էլ փողոց մաքրող կինը իր երկար ավելով փոշին էս ու էն կողմ ցրելու պահին հասկացավ, որ փոխվել է քաղաքի աղբ ու փոշու որակը, բաղադրությունը, բուն էությունը: Քաղաքի փոշին ու կեղտը դարձել էր շատ ավելի կեղտոտ, շատ ավելի փոշոտ: Անգամ կեղտը կորցրել էր իր երբեմնի կարգավիճակը: Կեղտն այլեւս առաջվան չէր: Էս նորն ավելի կպչուն էր, ավելի շատ, ավելի երեւացող, <գունավոր՚>:Կինն ամեն առավոտ իր երկարպոչ ավելով էդ նոր, իր համար դեռ անծանոթ կեղտն էս ու էն կողմ էր քշում, շուռումուռ էր տալիս գույնզգույն, օտարատառ ինչ-որ բանկաներ, թղթեր, ստվարաթղթե տոպրակներ ու քթի տակ ինչ-որ երգ էր դնդնում: Երգը կեղտի մասին էր: Ըստ այդ երգի տողերի՝ գունավոր կեղտը, որ հայտնվել էր քաղաքի փողոցներում, մի տեսակ կպչուն էր, պարտադրող ու համառ: Ավելը չէր օգնում, դույլով ջուրը չէր օգնում, ջղայնությունը չէր օգնում: Ոչինչ չէր օգնում: Նոր կեղտը, որ եկել էր անկախությունից անմիջապես հետո , շա՛տ էր գույնզգուն ու կպչուն:
Բնապահպանական հարցերով զբաղվող հասարակական կազմակերպությունների կարծիքով այս նոր որակի կեղտի պատճառը անտառների, ծառ ու ծաղկի բացակայությունն էր: Ամեն օր քաղաքի կեղտն ավլող կինը գրեթե վստահ էր՝ պատճառն իր ձեռքի ավելի անզորությունն է՝ հին է, չորացած եւ անուժ:
Հ.Գ. Ուշադրություն, Քաղաքը,փոշին, փռշտոցը , գունավոր թղթերը եւ բանկանեը ինչպես նաեւ մյուս մանրամասները մտացածին են:
