Օդանավակայանում կանգնած սպասում եմ վերադարձիդ: 5 տարի առաջ էր, որ դու թողեցիր հայրենիքդ, ուսումդ, և մեկնեցիր Ֆրանսիա ` սովորելու: Ես խոստացա սպասել քեզ և կատարեցի խոստումս: Հիմա սրտի թրթիռով սպասում եմ քեզ: Եվ ահա հեռվից տեսնում եմ, թե ինչպես ես մոտենում: Ոճդ փոխվել է, սանրվածքդ, աչքերդ էլ կարծես այլ են, բայց ես քեզ ճանաչեցի , դու ինձ հարազատ ես:
Չնայած արտաքնապես ուրիշ էիր, բայց համոզված էի ,որ ներքինդ նույնն է մնացել. նույն զգայունը, նրբազգացը, սիրողը, հայրենասերը:
Բայց մի պահ սառեցի, երբ սկսեցիր խոսել ինձ հետ: Տարօրինակ զգացողությամբ վերադարձա տուն: Ինձ ներշնչում էի, որ դա ուղղակի առաջին տպավորություն էր, որ ես սխալվում եմ, որ հիմա ամեն ինչ կանցնի:
Հաջորդ օրը մենք հանդիպեցինք, մեր խոսակցությունը ոչ մի կերպ չէր ստացվում: Ինձ նաև զարմացրել էր քո ականջի օղը: Հիշեցի մի պահ, թե ինչպես էիր վերաբերվում ականջօղով տղաներին: Ինչքան ես դու փոխվել: Գնալով մեր հարաբերությունները սառում էին:
Ես դեմ չէի քո արտաքինին, ու նույնիսկ ականջօղին` ես դեմ էի քո սառը հոգուն, քո հույզերի ու ոչինչ չասող աչքերին: Մենք բաժանվեցինք, բայց դու ինձ համար շատ թանկ կմնաս, իմ մտքերում էլ կլինես ոչ թե որպես Դեյվիդ, այլ ` Դավիթ :
Անժելա Քարափուլյան
ՀՊՄՀ- Կուլտուրայի ֆակուլտետ, 3-րդ կուրս
«Առավոտ երիտասարդականի» «ՈւԽ» բաժինը ոչ մի կապ չունի համալսարանական ուսանողական խորհուրդների հետ, «Ուսանողի խոսք» բաժինն է, որտեղ մեր լսարանը հնարավորություն ունի արտահայտվելու իրեն մտահոգով հարցերի շուրջ: Այստեղ կարող եք սիրել, դժգոհել, չարանալ, բարիանալ, կարեկցել, օգնել, շնորհակալ լինել եւ այլն…
Սպասում ենք Ձեր խոսքին` «Առավոտ երիտասարդական»
