«Առավոտ երիտասարդականն» այս անգամ ցանկացավ ժամադրվել «Շանթ» հեռուստաընկերության «Պարիր, թե կարող ես» նախագծի հաղթող 20-ամյա Փոլ Կարմիրյանի հետ, սակայն հանդիպումն այդպես էլ չկայացավ: Մենք նրա հետ զրուցեցինք հեռախոսով, երբ Փոլը դասավորում էր ճամպրուկները ԱՄՆ մեկնելու համար:
Հայաստանում ամենաշատը Ձեզ ի՞նչը դուր եկավ:
Շատ սիրեցի տեսարժան վայրերը` հատկապես Գեղարդը: Դրանք մերն են ու ինձ համար շատ կարեւոր նշանակություն ունեն: Մի քանի վայրեր եմ այցելել, որոնք շատ տպավորիչ էին: Բացի դա, այնտեղ ես չեմ զգացել մարդկային ջերմություն, որն ինձ շատ դուր եկավ այստեղ:
Ի՞նչ համեմատություններ կարող եք անել Հայաստանի եւ Կալիֆոռնիայի միջեւ:
Շատ տարբերություններ կան, կասեի, որ երթեւեկությունն է տարբեր` մասնավորապես վարելը: Մեր մոտ օրենքները պահպանվում են: Ինչպես նաեւ շփումը` հայերը շատ բարի եւ անկեղծ են:
Ինչպիսի՞ տպավորություններով եք հեռանում:
Ամեն տեղ կան լավն ու վատը, բայց հեռանալու եմ ամենալավ, դրական հիշողություններով: Հայաստանում առաջին անգամ նշեցի ծննդյանս օրը` նոր ընկերներիս հետ միասին, երբեք չեմ մոռանա: Մի օր հաստատ կվերադառնամ Հայաստան, բայց չգիտեմ` երբ:
Ինձ համար շատ դժվար կլինի, որովհետեւ ծնվել ու մեծացել եմ Միացյալ Նահանգներում: Դժվար կլինի հարմարվել այստեղի կյանքին:
Բացի «Պարիր թե կարող ես» նախագծից ` այլ մրցույթների մասնակցե՞լ եք:
Մասնակցել եմ լատինո մրցույթի՝ Միացյալ Նահանգներում եւ այնտեղ նույնպես գրավել 1-ին տեղը` զույգիս հետ: Բացի այս նախագծից, այն իմ համար ամենարժեքավոր հաղթանակն էր:
Սպասում էի՞ք հաղթանակի:
Բնականաբար ինչպես մյուսներն` ես էլ էի ուզում հաղթել, բայց այնպես չի, որ մտածում էի միայն դրա մասին: Միտքս չէի դրել դրան, որ պարտադիր հաղթեմ: Ֆինալ հասնելն արդեն ինձ համար լավ արդյունք է: Հաղթանակն ավելի շատ իմ մեջ էր, այն որ ես հաղթահարեցի բոլոր դժվարությունները: Մրցույթային օրերին ավելի շատ ձգտում էի ցույց տալ իմ հնարավորությունները:
Եթե դուք չհաղթեիք, ու՞մ կցանկանայիք տեսնել 1-ին հորիզոնականում:
Ճիշտն ասած բոլորն էլ արժանի էին հաղթանակի, որովհետեւ ես տեսել եմ նրանց քրտնաջան աշխատանքը: Բոլորն էլ ձգտում էին հասնել ֆինալի, եւ նրանցից ամեն մեկն իր ոճում պրոֆեսիոնալ է:
Ի՞նչ զգացիք, երբ հաղթեցիք:
Այդ ժամանակ ոնց որ անջատված լինեի (ծիծաղում է- Ռ. Ս.), միտքս ուրիշ տեղ էր ու չէի հավատում: Ինձ համար հիմա արդեն անսովոր է. էս մի քանի ամիսը հունի մեջ մտած պարում էինք ու չեմ հավատում, որ նախագիծն ավարտվել է, իսկ ես հաղթել եմ: Ամեն դեպքում, շատ ուրախ եմ, եւ այդ պահին, երբ հայտնեցին իմ անունը, հասկացա, որ իմ աշխատանքը գնահատվել է:
Ե՞րբ եւ որտե՞ղ եք առաջին անգամ ժամադրվել:
Դպրոցական տարիքում մեր կինոթատրոնում: Մինչեւ հիմա շփվում ենք, բայց ուղղակի որպես լավ ընկերներ:
Ռուբինա Սաֆարյան