Երեկ Համազգային թատրոնում ներկայացվեց երիտասարդ ռեժիսոր Արթուր Մակարյանի բեմադրած «Վոյցեկ» մյուզիքլը: Հաջորդ ներկայացումը կկայանա այսօր:
Ինչպես պրեմիերայից առաջ մեզ հետ զրույցում նշեց Ա. Մակարյանը, մյուզիքլն արդիական է, քանի որ մեր հասարակությունում դասակարգային բեւեռվածությունը հասել է գագաթնակետին: «Լինելով միջին դասի ներկայացուցիչներ՝ պետք է հասկանանք, թե ինչպես կարող ենք օգնել ցածր դասի մարդկանց: Այս մասին բեմից պատրաստվում է բարձրաձայնել 30 հոգանոց անձնակազմը. «Երեք կոպեկով էլ մարդը կարող է երջանիկ լինել, եթե նրան չխանգարի հասարակությունը՝ չստացված կյանքի նկատմամբ ունեցած չարությամբ»,- ասում է ռեժիսորը:
Ներկայացման գլխավոր հերոսն ունի քիչ փող, բայց շտապում է ամեն տեղ՝ իր կնոջը տալու համար այն, ինչ կարողանում է: Մինչդեռ կինը՝ Մարիան, շեղվում է ճիշտ ճանապարհից, բայց, վերջիվերջո, հասկանում, որ հարուստները չեն կարող իրեն երջանկացնել:
Կնոջ դերակատարուհու՝ Շողեր Գրիգորյանի խոսքերով այդ գերմանուհին իր կյանքն է ապրում՝ տրվելով նրան, ում ցանկանում է. «Նրա կերպարը, սակայն, ողբերգական է, քանի որ նա չի համակերպվում այն կյանքի հետ, որն ինքն է իր գլխին սարքել»: Ներկայացման վերջում Մարիան իր ապաշխարությունը չի ցուցադրում, այլ մնում է չորս պատի ներսում փակված: «Աստված հաստատ ներում է մեզ, բայց մարդիկ չեն ներում»,- ասում է Շ. Գրիգորյանը: Դերակատարներն ուրախ են իրենց հերոսներին մինչեւ վերջ բացահայտելու համար, բայց Օֆելյա Բեգոյանը մինչ այժմ չի հասկացել, թե ինքն ով է. «Ես անընդհատ կերպարանափոխվում եմ, խաղալով մի քանի դերեր՝ նավավար, խաղավար, բարի երգչուհի»:
Կարդացեք նաև
Ներկայացման բեմանկարիչ Հայարփի Խաչատրյանի խոսքերով՝ բեմական հարդարանքին շատ ժամանակ չեն տրամադրել. «Ներկայացման արագ ռիթմը հնարավոր չէր պահպանել դեկորացիայով»:
Ա. Մակարյանը հավաստիացրեց, որ ներկայացման միասնական եւ հզոր մթնոլորտը կստիպի հանդիսատեսին անջատել բջջայինը ներկայացումից 5 րոպե հետո. «Նախապես դրա մասին զգուշացնելը հանդիսատեսին բթացնում է եւ մատնում անտարբերության»: «Վոյցեկում» կենդանի երաժշտություն է հնչում:
ԼՈՒԻԶԱ ՍՈՒՔԻԱՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
