«Սպիտակամորթ, բայց սեւազգեստ մի խումբ տղաներ… Նրանց միջով ամեն օր ստիպված եմ լինում անցնել»,- ասաց բժշկական քոլեջի ուսանողուհին: Առավոտյան ժամը 10-ն էր, երբ «Առավոտ երիտասարդականը» եղավ Երեւանի պետական հենակետային բժշկական քոլեջում: Շենք մտնելուն պես՝ դիմավորում են բժշկական խալաթներով ուսանողները: Սկսում է մարմնովդ դող անցնել` ուր որ է կներարկեն, ատամդ կհանեն կամ էլ չգիտես, թե ինչ ծագումի դեղ կառաջարկեն: Նրանց կողքով անցնելիս՝ դիմացդ են կտրում մանկաբարձները: Ուշադիր նայում են ոտքից գլուխ` երեւի հասկանում են, որ իրենց կարիքը չունես ու անցնում հաջորդին: Հանկարծ լսվում է. «Ինձ լավ չեմ զգում»: «Հաստատ ատամդ է, բեր հանեմ», «Չէ, չէ ինչդ է ցավում, գլխացավի դեղ տա՞մ», «Շուտ պառկի, սրսկեմ, միանգամից կառողջանաս» ու այսպես բոլորն առաջարկում են իրենց «օգնությունը»: Բացում ես դռներից մեկն ու ներս մտնում. խեղճ կմաղք` մեկը ոտքից է ներարկում, մյուսը` հետույքից, մեկ ուրիշն էլ ճնշումն է չափում: Վախենալով, որ ինքդ չհայտնվես կմաքղի տեղում` շտապում ես հեռանալ:
Ռուբինա Սաֆարյան
