Անի Աբրահամյան
ԵՊՀ հայ բանասիրության ֆակուլտետ, 4-րդ կուրս
Մեր օրերում շատ հաճախ կարելի է լսել «վա՜յ, քիթս մեծ ա», «ոնց չեմ սիրում քիթս, իսկական հայի քիթ ա» և նմանատիպ այլ արտահայտություններ, որոնք վկայում են մեր երիտասարդների բարդույթների մասին, սակայն պետք է նկատել, որ բարդույթ ասվածն իրականում ավելի մեծ է ու խորը, քան քիթը: Մինչ քթի չափերին անդրադառնալը, մի հարց` ո՞վ և որտե՞ղ է սահմանել «իդեալական քիթ» ասվածը:
Եթե հետևենք մեծ մտածող Սոկրատի տեսությանը, ապա գեղեցիկ է այն, ինչը օգտակար ու նպատակահարմար է: Այսինքն` մեծ քիթը գեղեցիկ է, քանի որ օգնում է լավ շնչել: Սրանից երևում է, որ «մեծ քթի» մասին մեր փիլիսոփայությունը հակասում է իսկական փիլիսփայությանը:
Վերադարձ բարդույթին. մարդիկ պետք է բարդույթավորեն ոչ թե արտաքին «թերություններից», այլ իրենց կաղ բնավորությունից: Զարմանում եմ, ոնց կարելի է ընդօրինակել մարդուն, ում «փոքր քթին» միջակ բժշկի ձեռագիր կա, և ով անդադար խոսում է «աստղերի» կյանքից, վարք ու բարքից` չնայելով անգամ իր չափազանց «նորաձև ու ճաշակով» հագուստներին:
Ընդօրինակելը դեռ ի՞նչ է որ, մի բան էլ նախանձում է նրա ստորագրված քթին: Եվ եթե հայտնի ասացվածքը հարմարեցնենք «քթի տեսությանը», ապա կստանանք հետևյալը. «Որքան մարդ, այնքան` քիթ»:
Եզրակացություն. բարդույթավորվենք ոչ թե մեծ քթից, այլ քիթն ամեն տեղ խոթելու սովորությունից:
«Առավոտ երիտասարդականի» «ՈւԽ» բաժինը ոչ մի կապ չունի համալսարանական ուսանողական խորհուրդների հետ, «Ուսանողի խոսք» բաժինն է, որտեղ մեր լսարանը հնարավորություն ունի արտահայտվելու իրեն մտահոգով հարցերի շուրջ: Այստեղ կարող եք սիրել, դժգոհել, չարանալ, բարիանալ, կարեկցել, օգնել, շնորհակալ լինել եւ այլն…
Սպասում ենք Ձեր խոսքին
