Մարդիկ բացառիկ դեպքերում են լինում այն, ինչ թվում են: Բանաստեղծուհի Արփի Ոսկանյանը այդ բացառիկներից մեկն է: Նա մարդ է, որը պատկանում է ինքն իրեն, չի մտնում ոչ մի ստանդարտի մեջ, կատարում է իր գործը՝ չնմանվելով ոչ ոքի: Նա լավ է ուսումնասիրել իր բնավորությունը, հակումները, ուժերը եւ անգամ թերությունները:
Արփին այնքան անկեղծ է, համարձակ եւ ինքնատիպ, որ պատերազմում է միշտ «դարակների, պիտակների, կեցվածքների եւ շրջանակների դեմ» եւ փորձում բացահայտ արձակ բանաստեղծության բոլոր հնարավորությունները: Նա այնպես է գրում, որ շատ դժվար է անմիջապես որոշել այդ «գրվածքների» ժանրային առանձնահատկությունները: Նա երբեք չի վախեցել, որ իրեն կարդալուց հետո ընթերցողը կարող է ասել, թե «դրանք բանի նման չեն»:
Չվախենալով նման պիտակներից՝ Արփիին հաջողվել է գրել մի մանիֆեստ, որի վերջին տողերն են՝ «Հայեր, եղեք ինձ նման»: Նա կարող է գրել դիմում իրեն բոլոր ճանաչողներին եւ ներկայանալ որպես «անորոշ գործունեությամբ զբաղվող, հիմնավոր կացարան չունեցող, ինքնությունը չճշտած անձ»: Նա կարող է անփոփոխ տպագրել իր մայրիկի նամակը, ուր կան գորովանքի, քնքշանքի, անհանգստության եւ քննադատության անկեղծ տողեր:
Նշենք, որ խիստ յուրօրինակ եւ տարբերակված են նույնիսկ Արփիի գրքերի վերնագրերը. առաջինը՝ «Ծիկ», երկրորդը՝ «Անտերուդուս»: Զարմանալի չէ անգամ վերջին գրքի ընծայագիրը՝ «Չեմ նվիրում մորս՝ Ռիմա Գալստյանին, բանաստեղծուհուն եւ ուսուցչուհուն, ում դուր չեն գալիս բանաստեղծություններս հոռետեսության եւ բառապաշարի պատճառով»:
Ի դեպ, ինձ նույնպես դուր չեկան որոշ անընդունելի բառեր, որոնք լավ գրականության մեջ տեղ չպետք է ունենան: Սակայն անպատեհ բառերը, միեւնույն է, չեն կարող խամրեցնել արվեստի ուժը:
