«ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՁԳՏՈՒՄ Է ԴԵՊԻ ՊԵՏԱԿԱՆԱՄԵՏ ՄՏԱԾՈՂՈՒԹՅԱՆ»

 նումՀամոզված  է ԱԺ  Հանրապետական խմբակցության պատգամավոր Արտակ Զաքարյանը

– Ներքաղաքական  իրավիճակը նորից կարծես լարվում է, նախընտրական  շրջան  է, եւ թվում է,  թե այդպես էլ պետք է  լիներ. Ձեր կարծիքով՝ այսօր իշխանությունները եւ ընդդիմությունը  ճի՞շտ հունով  են գնում, թե՞ արտառոց  բաներ են սպասվում:
– Հայաստանում գրանցված յոթանասունից ավելի կուսակցություններից գոնե երեսունը անպայման համոզված են, որ ունեն   հասարակական վստահություն եւ քվե՝  հայտնվելու հաջորդ խորհրդարանում: Անկախության շրջանից ի վեր արդեն հինգերորդ խորհրդարանը պետք է  գումարվի, եւ նախորդ չորս  խորհրդարանական ընտրությունները ցույց են տվել, որ այդպես չի կարող լինել, եւ, որպես կանոն, հասարակությունը  իր վստահության քվեն է տալիս եւ  ուշադրության կենտրոնում  է պահում այն քաղաքական ուժերին, որոնք ունեն քաղաքական կենսագրություն, կանգնած են եղել ՀՀ ձեւավորման ակունքներում, որոնք ունեն այն առաջնորդը, որը կարողանում է   դժվար ձեւավորվող  քաղաքական համակարգում իրոք լինել քաղաքական թիմի առաջնորդ՝ դրանով ապահովելով նաեւ պետության կայուն զարգացումը, պետական ինստիտուտների  կայացումը, հասարակություն-պետություն հարաբերությունների ձեւավորումը եւ հանրային կյանքի կազմակերպումը:
 Եվ երբ մենք  տոնում   ենք պետության անկախության քսանամյակ, հուզական   դրսեւորումներ ենք ունենում, մոռանում ենք, որ այս տարիների ձեռքբերումներն  ամենօրյա  հետեւողական, պատասխանատու, դժվարին աշխատանքի արդյունք են: Այն քաղաքական գործիչները, որոնք երբեք պատասխանատվություն չեն ունեցել եւ  մոլորության  մեջ են եղել, թե իրենք ունեն հասարակական վստահության  լուրջ տոկոս,  դատապարտված են  եւ չեն կարող ստանալ քվե:  Մեր հասարակությունը այս տարիների ընթացքում ավելի շատ  ձգտում  է   դեպի  պետականամետ մտածողության,   սկսում է    ավելի հստակ գիտակցել  թե պետության եւ  թե  իր դերը,  եւ   հասարակության ավելի ու ավելի լայն շերտերի մեջ է   հիմնավորվում   այն  համոզմունքը, որ պատահական  քաղաքական ուժերին ապավինելը, ավանգարդիստական կամ խմբային կուսակցություններին ապավինելը կարող  է վտանգել պետական զարգացումները: 
– Դուք նկատի ունեք, որ հասարակությունը  պարտավոր  է ընտրություն կատարել միայն այն  քաղաքական  ուժերի միջեւ,  որոնք կային անկախությունից անմիջապես հետո՞: Իսկ դրանից հետո,  նաեւ վերջին տարիներին  ստեղծվածնե՞րը, ըստ Ձեզ, որեւէ   իրավունք կամ հնարավորություն չունե՞ն քաղաքական դաշտում:
– Ես չեմ ասում, թե չունեն, յուրաքանչյուրը իր դերն ու նշանակությունն  ունի, այնուամենայնիվ՝  քաղաքական կուսակցությունները պետք է  կարողանան   գտնել իրենց տեղն ու դերակատարությունը հասարակության մեջ:  Իշխանության  մեջ գտնվող եւ ակտիվ ընդդիմադիր  դաշտը զբաղեցրած ուժերն են  այսօր   կուսակցական համակարգը ձեւավորող հիմնական   քաղաքական ուժերը, եւ նրանց գործունեությունն    է անընդհատ գտնվում հասարակության կենտրոնում:  Այսինքն՝  խոսքը  վստահության արժանացած քաղաքական ուժերին է  վերաբերում,  եւ բոլորովին նկատի չունեմ,  թե որը երբ  է ձեւավորվել:
– Դուք  կիսո՞ւմ եք այն կարծիքը, թե  վերջին տարիների խորհրդարանը իր որակական  հատկանիշներով   տարբերվում է    տասը-տասնհինգ եւ ավելի տարի առաջվա խորհրդարաններից: Կա կարծիք, որ գնալով երկրի օրենսդիր մարմնի  որակն  ընկնում  է:
– Համաձայն չեմ նման կտրուկ որակումների հետ, ընդհակառակը՝ խորհրդարանը  կայացել է որպես  ինստիտուտ: Ներկայիս գումարումը դրական առումով առանձնանում է  նախորդ գումարումներից  եւ ոչ թե նրա համար, որ նախկինում վատ պատգամավորներ են եղել՝ հիմա լավն են, պարզապես սա բնական զարգացման ընթացք  է, եւ վստահ եմ, որ հաջորդն ավելի խորհրդարանական   է լինելու, պառլամենտարիզմը հաջորդ խորհրդարանում ավելի ցայտուն  է լինելու:
– Ըստ տեղեկությունների՝ կոալիցիայի ներսում կան որոշ հակասություններ, քաղաքական երեք ուժերը դեռեւս չեն հստակեցրել, թե ինչպես պիտի մասնակցեն  խորհրդարանական  ընտրություններին, այդ հակասությունները բնակա՞ն ընթացք եք համարում, թե՞  կարծում եք դրանք կվերածվեն առճակատումների:
– Անկեղծ ասած, ամենօրյա մեր աշխատանքում կոալիցիոն սկզբունքով մեր գործունեությունն իրականացվում է  անընդհատ, եւ որեւէ հակասություն չեմ տեսնում այն աշխատանքում, որ իրականացվում  է  կոալիցիայի շրջանակում:
– Հնարավոր համարո՞ւմ եք, որ ընդդիմությունը կհամախմբվի եւ ընտրությունների կգնա  դաշինքով:
– Համախմբվելու համար անհրաժեշտ են մի քանի կարեւոր բաղադրիչներ: Համախմբվելը առաջին հերթին պետք է  լինի նպատակային. ես չեմ կարծում, որ ընդդիմադիր դաշտը միաբեւեռ   է: Փորձը ցույց   է տալիս, որ  Հայաստանում  քաղաքական ուժերի լիարժեք համախմբում տեղի է   ունենում  ֆորս-մաժորային եւ ծայրահեղ վտանգավոր իրավիճակներում: Մենք  այսօր ունենք բնականոն զարգացումներ, չունենք   ծայրահեղ վիճակներ, դաշտը բաց  է,  եւ  քաղաքական ուժերը փորձելու են գաղափարական դաշտում մրցել, իսկ  սա ողջունելի է:   Եթե կլինեն համախմբումներ ոչ գաղափարական, այլ զուտ մեխանիկական հենքի վրա,   ապա   դրանք կլինեն  զուտ նախընտրական տրամադրություններից կամ  իրողություններից դրդված: Մենք ընդդիմադիր դաշտում ունենք դեռեւս  թույլ, չկայացած քաղաքական ուժեր, որոնք փորձում են  երեւալ,  տեսանելի դառնալ հասարակությանը,  գուցե  արհեստական միավորումների արդյունքում հենց սրանք կլինեն  տեսակարար   կշիռը:
– Այդ դեպքում ինչո՞վ եք բացատրում այն տեղեկությունները,  թե Հանրապետական  կուսակցությունն  է ձգտում  կոալիցիոն ուժերի հետ միասնական ցուցակով գնալ ընտրությունների: Եթե այդպես է, նշանակո՞ւմ  է  արդյոք, որ կա,   ինչպես Դուք եք ասում, ֆորս-մաժորային իրավիճակ:
– Դրանք  դեռեւս լուրեր են, ընդ որում՝  իմ կարծիքով, ոչ քաղաքական աղբյուրներից տարածված, ինչ վերաբերում  է   համամասնական ցուցակներին, ապա հարցը  պարզ կլինի քննարկումների արդյունքում, իսկ նման  քննարկումներ դեռեւս  չկան: Կա կոալիցիոն հուշագիր՝ այս տարվա    փետրվարին ստորագրված, որում հստակ նշված են ընդհանուր  քաղաքական համաձայնությունները: Կարծում եմ՝  այդ համաձայնությունները  հանուն մեր երկրի բնականոն   եւ կայուն զարգացումների են արված:  Եվ մենք պետք է  կարողանանք  այդ համաձայնությունները պահպանել:
– Դուք արդեն երկու տարի ԱԺ պատգամավոր եք,  ի՞նչ տվեց Ձեզ այս գործունեությունը:
– Սա մեծ պատասխանատվություն   է, եւ անձամբ ինձ համար  կարեւոր  է եղել պատասխանատվությամբ  վերաբերվել  բոլոր  այն խնդիրներին  եւ այն աշխատանքին, որոնք  մտնում  են պատգամավորի գործունեության մեջ: Այս երկու տարիները նաեւ լավ հնարավորություն էին, լավ ընթացք՝ հասկանալու պետական կառավարման համակարգում  ամենատարբեր խնդիրների  լուծման հնարավորությունները եւ իհարկե՝ խորհրդարանական դիվանագիտությունը: