Ամեն տարի ամռանը մայրաքաղաքի երեխաների առջեւ մի խնդիր է ծագում. որտե՞ղ լողալ, զովանալ երեւանյան կիզիչ արեւի պայմաններում: Իմ ողջ գիտակցական կյանքի ընթացքում այս հիմնախնդիրը չի լուծվել: Քաղաքային իշխանությունները եւ սանիտարա-բժշկական ծառայությունները խստորեն արգելում են (բնականաբար՝ երեխաների իրավունքները պաշտպանելով) քաղաքային ջրավազաններում անչափահասների լողալը, իսկ վերջիններս եւ, ինչու չէ, նրանց ծնողները՝ հայկական բնավորությանը հատուկ, ձգտում են եւ շատ դեպքերում հաջողություն են ունենում շրջանցել այդ արգելքը: Աստծո կամոք մինչեւ այժմ երեխաների շրջանում մասսայական աղեստամոքսային կամ մաշկային հիվանդությունների բռնկումներ չեն դիտվել (համենայնդեպս, ԶԼՄ-ները լռում են): Բայց որքան կարելի է ամեն ամառ «մուկն ու կատու» խաղալ: Երեւանում այսօր գործում է բոլոր պահանջներին համապատասխան միայն մեկ բացօթյա լողավազան ՝ «Ջրաշխարհը», բայց այն քիչ չէ՞ մայրաքաղաքի համար: Նկատենք, որ ոչ բոլոր երեխաները կարող են օգտվել «Ջրաշխարհից» (ոչ միայն ֆինանսական պատճառով, այլեւ՝ հեռու լինելու): Ոչ բոլոր երեխաները կարող են իրենց ծնողների հետ մեկնել արտերկիր կամ Սեւան: Ինչ հետեւություն կարելի է անել. եկել է ժամանակը, որ քաղաքային իշխանությունները գործնական քայլերի դիմեն, ամառային տապից դես ու դեն վազող երեխաների համար լողավազաններ կառուցվեն, յուրաքանչյուր վարչական շրջանում՝ բոլոր պահանջներին համապատասխան, որպեսզի, օրինակ, Նորագավիթում կամ Նորագյուղում մեծացող երեխան չիջնի Հրազդանի կիրճ եւ խուսափի տճահ միջադեպերից: Կարծում եմ, այս ձեռնարկը վաղուց հասունացել է, նույնիսկ ուշացած է թվում, ու այս գործում քաղաքային իշխանություններին իրենց գործուն աջակցությունը կարող են ցուցաբերել մասնավոր ներդրողները:
