ՉՍՈՎՈՐԵՑԻՆ ԱՌԱՆՑ «ՄՈՒՆՆԱԹԻ» ՍՊԱՍԱՐԿԵԼ

Եթե փոխտնօրենն է հիվանդին կոպտում ու հեռախոսը դնում, էլ շարքային աշխատակիցներն ումի՞ց օրինակ վերցնեն

Օրերս հիվանդացել էի. ականջի սուր ցավեր ունեի: Որոշեցի դիմել առաջնային բուժօգնության օղակին, այսինքն՝ տեղամասային պոլիկլինիկա: Ամբողջ գիշեր չէի քնել, առավոտյան գնացի Մալաթիա վարչական շրջանի թիվ 19 պոլիկլինիկա, որտեղ ես հաշվառված եմ, ունեմ ընտանեկան բժիշկ եւ կարող եմ անվճար բուժօգնություն ստանալ: Առաջին շփումը մատենավարման բաժնի հետ էր, որտեղ տեղամասի բնակիչներին անկետաներ են տրամադրում: Ընդամենը 5 րոպե էր սկսվել աշխատանքային օրը, բայց մատենավարման բաժնի մոտ արդեն մեկ տասնյակ մարդիկ էին հավաքվել եւ սպասում էին իրենց հերթին, որպեսզի անկետաները վերցնեն: Սպասեցի մինչեւ իմ հերթը կհասներ: Այդ ընթացքում ականատես եղա, թե մատենավարներն ինչ «մուննաթով» էին շփվում բնակիչների հետ: Հերթում կանգնած բնակիչները ստիպված միմյանց հետ էին նրանց կոպիտ վերաբերմունքի մասին կիսվում:
Մեծ քանակության բնակիչներին սպասարկում էր 2 աշխատակից: Այդ ընթացքում նրանցից մեկը մեկումեջ հեռախոսին էր պատասխանում: Չպատասխանված զանգերի ձայները նյարդայնացնում էին հերթում կանգնած քաղաքացիներին, որոնցից մեկն այսպես արձագանքեց. «Դե վերցրեք, էլի, կարող ա հիվանդ ա զանգում, մենք էլ ժամերով զանգում ենք՝ պատասխանող չկա, որ կանչ գրեն»: Ի նշան բողոքի, մատենավարներից մեկը այս խոսքերից հետո սկսեց միայն հեռախոսազանգերին պատասխանել եւ բնակիչներին չսպասարկել՝ «Ասեցի՛ք հեռախոսին պատասխանի, ես էլ պատասխանում եմ: Էլ ի՞նչ եք ուզում»: Մոտ 80-ամյա պապիկի հերթը երբ հասավ՝ անկետա ստանալու համար, նա իր հասցեն ասաց, սակայն մատենավարը անկետան չտվեց, պատճառաբանելով, որ նրա ընտանեկան բժիշկը տեղում չէ: Խեղճ ծերունին հազիվ ոտքերը քարշ տալով, քթի տակ հայհոյելով պոլիկլինիկայից հեռացավ:
Բարձր ջերմությունով եւ ուժեղ ցավով միջանցիկ քամու տակ սպասեցի 10-15 րոպե՝ մինչեւ հերթս հասնի: Այդ միջանցքում անգամ առողջ մարդը կհիվանդանար: Դիմեցի այդ պահին սենյակում նստած միակ մատենավարին, քանի որ մյուսը պահոցում էր: Ստիպված էի 3 անգամ խնդրել, որ մատենավարը անկետաս տա, սակայն նա անգամ գլուխը չէր բարձրացնում պատասխանելու: Ստիպված սպասեցի, մինչեւ մյուս աշխատակցուհին պահոցից դուրս եկավ: Ինձ շատ կոպիտ տոնով նույն պատասխանը տվեցին՝ «Ձեր թերապեւտը այս ժամին ստեղ չի, գնացեք՝ ձեր բժշկի ժամին եկեք: Դուք ձեր բժշկի աշխատանքային ժամերը չգիտե՞ք, որ հիմա եք եկել»: Պատասխանեցի՝ «ես լոր բժշկի մոտ եմ գնում, եւ պարտավոր չեմ հիշել ընտանեկան բժշկի աշխատանքային ժամերը, հատկապես որ, տարին մեկ անգամ էլ չեմ դիմում նրան: Այնպես որ, տվեք իմ անկետան»: Մատենավարուհին անկետաս տվեց, բայց՝ զգուշացրեց, որ՝ «մեկ ա, առանց թերապեւտի ուղեգրման, լոր բժիշկն ինձ չի ընդունի»: Բայց քանի որ իմ ականջի ցավը չէր սպասի մի քանի ժամ՝ մինչեւ իմ բժշկուհու աշխատանքային ժամը սկսվեր, ես մոտեցա թերապեւտների սենյակ եւ ասացի, որ ուզում եմ իմ ընտանեկան բժշկին փոխել եւ ընտրել նրան, ով այդ պահին աշխատանքի էր, որպեսզի ինձ ուղեգրեն լոր բժշկի մոտ: Բժշկուհիներից մեկը տեսնելով, որ ինձ շատ վատ եմ զգում, ուղեկցեց հերթապահ բժշկի մոտ, որն էլ զննեց եւ ուղեգրեց լորի մոտ: Այստեղ էլ մոտ 40 րոպե հերթ կանգնեցի՝ մինչ հերթս կհասներ: Ինչպես ընդունված է հայերի մոտ, ով այդ պոլիկլինիկայում ծանոթ-բարեկամ ուներ՝ արտահերթ էր մտնում բժշկի մոտ: Չնայած երկար սպասեցի, քանի որ արտահերթ մտնողները շատ էին, բայց երբ մտա, պետք է խոստովանեմ, որ բժշկուհին բարեխղճորեն զննեց եւ նախքան նշանակումներ անելը հետաքրքրվեց՝ թե անտիբիոտիկներից ալերգիա ունեմ, թե՝ ոչ: Ասացի՝ ոչ: Իսկ երբ դեղատնից վերցրի բժշկի նշանակած դեղերը, ներդիր թերթիկում հայտնաբերեցի, որ դեղահաբը պենիցիլին է պարունակում եւ հիշեցի, որ օրգանիզմս այդ դեղանյութը չի ընդունում: Քանի որ ի վիճակի չէի նորից պոլիկլինիկա գնալու, տնից հեռախոսով փորձեցի կապվել պոլիկլինիկայի՝ ինձ բուժող բժշկի հետ եւ խնդրել, որպեսզի դեղս փոխի:
Սակայն դա բավականին մեծ ջանքեր եւ նյարդեր պահանջեց. նախ ընդունարանից հրաժարվում էին որեւէ հեռախոսահամար տրամադրել՝ պատճառաբանելով, որ բժիշկները քաղաքային համարներ չունեն, իսկ բջջայինը խիստ անձնական է եւ իրենք իրավունք չունեն տալ: Սակայն երբ պնդեցի, որ վիճակս շատ վատ է եւ ընդամենը ուզում եմ դեղս փոխել, տվեցին մի հեռախոսահամար՝ ասելով, որ գուցե իմ հարցին այնտեղ պատասխանեն:
Զանգեցի: Բուժքույրն ասաց, որ ինքն իրավունք չունի այլ սենյակի բժշկին հեռախոսի մոտ կանչել եւ զանգեմ 5 րոպեից, որպեսզի իրեն թույլ տան իմ ուզած բժշկին կանչել: Զանգեցի եւ հարցրի՝ բժշկուհին եկա՞վ: Հեռախոսի մյուս կողմից բղավելով ինչ-որը մեկը պատասխանեց՝ «Ի՛նչ բժշկուհի, ի՛նչ բժշկուհի, փոխտնօրենի սենյակ եք զանգել» եւ անջատեց: Երբ կրկին զանգեցի եւ ներողություն խնդրելով փորձեցի բացատրել խնդիրը, երկու բառ լսելուց հետո տիկինը կրկին բղավեց եւ շատ կոպիտ տոնով հրահանգեց, որ այլեւս իրեն չանհանգստացնեմ:
Ստիպված եղա նորից պոլիկլինիկա գնալ եւ անձամբ բժշկին հանդիպել: Երբ հարցրի, թե ինչո՞ւ հեռախոսահամար չեն տրամադրում, որպեսզի հիվանդը նման տհաճ իրավիճակում չհայտնվի, բժշկուհին ասաց, որ իրենք հազարավոր հիվանդների են սպասարկում եւ ամեն մեկին չեն կարող բջջայինի համար տալ, իսկ քաղաքային հեռախոս չունեն:
Երբ որոշեցի այս պոլիկլինիկայի անհյուրընկալ վերաբերմունքի մասին նյութ գրել, դիմեցի նաեւ բուժհիմնարկի գլխավոր տնօրեն Սամվել Սարգսյանին: Մեր դժգոհությունները լսելուց հետո պարոն Սարգսյանը հրավիրեց մատենավարուհիներին եւ փոխտնօրենին, որը արգելել էր այլեւս իր համարով զանգել: Տնօրենը նրանց նկատողություն տվեց եւ ասաց, որ կարգապահական տույժի կենթարկի: Ինչ վերաբերում է բժիշկների անհասանելի լինելուն, պարոն Սարգսյանն ասաց, որ, իսկապես, բջջային համար չեն տրամադրել, իսկ քաղաքային հեռախոս պահելը մեծ ծախսերի հետ է կապված. «Բացի այդ, բժիշկը չի կարող սենյակում նստած հիվանդին թողնել՝ հեռախոսով կոնսուլտացիա անել»: Մեր դիտարկմանն ի պատասխան՝ գուցե հրատապ դեպք է եւ հենց այդ բժշկի հետ պետք է կապվել, տնօրենն ասաց՝ դիմեք շտապօգնություն կամ էլ սերտ կապ պահպանեք ընտանեկան բժշկի հետ:
Նկատենք, որ պոլիկլինիկաները այն առաջնային բուժօգնության օղակն են, որոնք պետք է քաղաքացիների համար միշտ հասանելի լինեն, սակայն դրանցում անգամ տարրական հեռախոսի հարցը լուծված չէ: