Երբ ես մենակ նստած սուրճ էի խմում, իսկ ես սիրում եմ մենակ սուրճ խմել, հիշեցի, թե ինչպես անվերջ վերադառնալով մեր զարմանալի եւ մինչեւ օրս չհասկացված էպոսին՝ ուզում էի գրել Դավթի եւ Քեռի Թորոսի Սասնա տուն գիշերով վերադարձի մասին, ուր Դավիթը հրամայում է բացել դարպասները քաղաքի, եւ ուր քեռի Թորոսը կանգնեցնում է նրան, ասելով, որ դու ես հրամայել գիշերով փակ պահել քաղաքի դարպասները, ինչո՞ւ ես խախտում քո հրամանը, Դավի՛թ: Քանի որ քո իսկ դրած օրենքը եթե դու մի անգամ խախտես, ուրիշներն արդեն ամեն օր կխախտեն:
Եվ Դավիթը անսաց քեռուն ու գիշերեց դրսում, մինչեւ որ առավոտ՝ իր նշանակած ժամին կբացվեին քաղաքի դարպասները…
Ոսկին ոսկու հետ են կշռում, հարդը՝ հարդի, եւ հիմա էպոսի ոսկեգիր տողերը կանգնում են իմ դեմ. մենք պահո՞ւմ ենք մեր էպոսի ջրածին ավանդույթները, թե՞ խախտելով մեր իսկ սահմանած կանոնները՝ թույլ ենք տալիս, որ ուրիշներն ամեն օր խախտեն:
Մտածում էի նաեւ, որ կարծես թե եկել է ժամանակը, որ պահպանենք Սասունցի Դավթի եւ մեր էպոսի սահմանած օրենքները, քանի որ մայրը՝ աշխարհ բերելով իր զավակին, կյանք շնորհելով՝ նաեւ մահ է պարգեւում նրան եւ այդ ճանապարհով՝ անմահություն: Եվ ինչպես հեռավոր անցյալում, հիմա, այսօր էլ բաց է անմահության ճանապարհը ե՛ւ պետական այրերի, ե՛ւ սերունդների համար… Եվ վերջին քսան տարիների տրտում ճանապարհի մեջ հայտնվեց մարդը, ով ոչ մենակ ղեկավար է ուզում դառնալ, այլ սիրում է իր երկիրը:
Եվ նա այսօր կանգնած է՝ ինչպես դարպասապահը տասնմեկմետրանոց հարվածի առաջ, եւ թիմը, որ կանգնած նայում է իրեն՝ ոչ մեկը իրեն օգնել չի կարող, ինքն է, որ պիտի պաշտպանի դարպասը: Երբ նույնիսկ մարզիչ չկա, մարզիչն ինքը դարպասապահն է:
Անցողիկ օրերի միջով արթնանում է ժողովուրդը եւ տեսնում սեփական առաջնորդին, ով ոչ մենակ եկել է ղեկավարելու, այլ զավակն է ու խոնարհը այն երկրի, ուր ե՛ւ դժգոհն է ապրում, ե՛ւ ուրախը, եւ ապրում է մարդը, ով մտածում է, թե՝ հետո ինչ է լինելու:
