Երբեմն այն, ինչին որ մենք մեր կյանքի ընթացքում ձգտում ենք, շատ հաճախ ավելի թափանցիկ պատկերով է ներկայանում մեզ, քան կարծում էինք: Մարդը զարմանալի բնույթ ունի, որ շարունակ մրցակցում է ժամանակի ու տարածության հետ՝ լինելով նրանց ծնունդը: Որոնում է, գտնում՝ իր իսկ գտածը մոռանալով, շարունակում է որոնել: Եվ իր թվացյալ անհորիզոն կյանքի ընթացքում շարունակ կառուցում, ստեղծում է, որպեսզի հետո իր իսկ ձեռքով ավերի իր ստեղծածը, ինչը որ դեռ չի հասցրել ավերել ժամանակը: Եվ ստացվում է այնպես, որ այս գաղտնախորհուրդ պտույտի մեջ ամեն ինչ շարժվում-հոսում է, բայց ոչինչ տեղ չի հասնում: Հոսում է ոչ միայն ջուրը, այլեւ խուլ գիշերների մեջ, մեր աչքից աննկատ, շնչում-շարժվում է նաեւ հողը՝ իր ներսից լույս աշխարհ բերելով մանր ու մեծ քարեր, նույնքան անհասկանալի, ինչպես որ մարդու մեջ ծնվում-արթնանում է քար նետելու ցանկությունը:
Աստվածաշունչը քարերի հետ շփվելու մարդու երկու վիճակ է ներկայացնում. քարեր հավաքելու ժամանակը եւ քարեր նետելու ժամանակը: Հետաքրքիր է, որ չկա երրորդ տարբերակը, այնինչ, թվում է, թե կարող էր լինել, օրինակ՝ քարեր չնետելու ժամանակը…
Մանկությանս տարիներին ամեն բացվող գարուն, ցանքսը սկսելուց առաջ, մեր ուսուցիչները մեզ տանում էին համայնական արտերի քարերը հավաքելու եւ մենք՝ երեխաներս, տեսնելով, որ հարեւան արտի տերերը չկան, մեր հավաքած քարերը ուսուցիչներից թաքուն շպրտում էինք նրանց արտերը, այնինչ հրահանգը շատ պարզ էր՝ պետք է մեր հավաքած քարերը լցնեինք դույլերի մեջ եւ կուտակեինք երկու հողամասերի սահմանաբաժնում: Ու հետաքրքիրն այն էր, որ օգտվելով մեր բացակայությունից՝ հաջորդ օրը ուրիշ դասարանի երեխաները մեր նետած քարերը նորից ետ էին շպրտում՝ քարերից մաքրված մեր արտը, ու այդպես շարունակ…
Մանկությանս տարիների այդ պատմությունը ես հիշեցի, երբ կարդացի մեր հանրապետության նախագահի վերջերս հնչեցրած խոսքը՝ իր նախորդների մասին.
– Ղեկավարների մոտ միշտ էլ գայթակղություն կա քննադատել նախորդներին: Ես երկիրը ղեկավարում եմ 2008-ից եւ առաջին իսկ օրվանից խուսափում եմ այդ մոտեցումից: Նախորդներին քննադատելը նշանակում է սեփական ուսերից պատասխանատվությունը գցել ուրիշների ուսերին: Դա ճիշտ չէ: Ես շնորհակալ եմ եւ իմ նախորդներին, եւ բոլոր նրանց, ովքեր Հայաստանի համար ինչ-որ լավ բան արել են:
Կարդացի ու մտածեցի, որ վերջապես մեր երկրում էլ հնչեց վաղուց ցանկալի երրորդ տարբերակը, մեզ համար այսօր, թերեւս, միակ տարբերակը, որն է՝ քարեր չնետելու ժամանակը:
