Նրանցից ոմանք գիտեն միայն փողի լեզուն
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2011/aravot_arm/April/29/p7.jpg\")
Հայաստանի «Զինվորի մայր» հասարակական կազմակերպությունը երեկ Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի հետ համատեղ հրավիրել էր «կլոր սեղան»՝ «Սպայի նկարագրի առանձնահատկությունների ձեւավորմանը բանակում եւ հասարակության մեջ» թեմայով: Քննարկմանը չմասնակցեցին պաշտպանության նախարարն ու նրա տեղակալները: 46 հրավիրյալներից 12-ը գնդապետներ էին, 2-ը՝ գեներալ-մայոր:
ԵՊՀ եւ Խ. Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի ռեկտորները նույնպես հրավիրվել էին, սակայն նրանք, ինչպես եւ իրավապաշտպան մի քանի կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, հարկ չէին համարել ներկա գտնվել: «Զինվորի մայր» հասարակական կազմակերպության նախագահ Գրետա Միրզոյանը կոչ արեց բացախոսության, սակայն երբ իրավապաշտպան Ստեփան Դանիելյանը օգտվեց այդ առաջարկից, արժանացավ զինվորականների քննադատությանը:
Ստեփան Դանիելյանն ասաց, որ ուշադրության են արժանի հրամանատարական կազմի պահվածքը, ապրելակերպը, բիզնեսը: Նա ասաց, որ բանակը ընկալվում է որպես հարստացած գեներալների բիզնեսի աղբյուր, եւ մեր բանակի թերություններից է նաեւ այն, որ մեր սպաների կրթական ցենզը ցածր է: Արդյունքում, ըստ նրա, «առաջ են գնում այն սպաները, որոնք ունեն կասկածելի կապեր»: Ըստ ելույթ ունեցողի, անարդարությունն ու անվստահությունն առաջանում են դրանից: Նա ասաց, որ զինվորը տեսնում է ամեն ինչ, եւ ինքը՝ իրավապաշտպանը, գիտի զինվորների, որոնք ծառայությունից հետո լքել են Հայաստանը:
Ըստ Մանկավարժական համալսարանի դասախոս Կամո Վարդանյանի՝ այսօրվա սպան լիդեր է, եւ նրան ընդօրինակում են զինվորները: Նա ասաց, որ ուսումնասիրել է բանակում ինքնասպանությունների դեպքերը. «Այն զորամասում, որտեղ կա զբաղվածություն, այնտեղ դեպքերը բացակայում են: Սպան պետք է կազմակերպի զինվորի առօրյան»:
ՀՀ ՊՆ առընթեր հասարակական խորհրդի նախագահ Գեղամ Հարությունյանի կարծիքով, սպան պետք է լինի իրազեկված, պետք է պայքարի իր իրավունքները փաստացի պաշտպանելու համար: Նա նկատեց, որ բանակում կատարվող դեպքերը հետեւանք են «մարդասիրական արժեքների բացակայության»: Իր ուսումնասիրություն-ելույթում Գ. Հարությունյանը մի ուշագրավ դիտարկում արեց. մեր զինվորները նամակներ, դիմումներ, բողոքներ չեն գրում, նրանց փոխարեն այդ մասին բարձրաձայնում են նրանց ծնողները:
Երբ խոսք գնաց սպայի ինքնակրթման, լեզուներ իմանալու մասին, գնդապետներից մեկը հարց տվեց. «Ավարայրի ժամանակ Վարդան Մամիկոնյանը քանի՞ լեզու գիտեր»: Սակայն քննարկմանը զորավար Մամիկոնյանի ներկայացուցիչներ չկային, ուստի այդ հարցը մնաց անպատասխան: Զինվորականներն իրենց հերթին դժգոհ էին բանակի դեմ հարձակումներից, «թերթային զազրախոսություններից» եւ նշում էին, որ երկրի անկախացումից հետո բանակը միակ կայացած պետական կառույցներից է: Նրանցից մեկն անգամ նկատեց. «Գեներալ Մանվելից ձերբազատվեցիք, հիմա ումի՞ց եք ուզում ձերբազատվել»:
Սոցիոլոգ Գեւորգ Պողոսյանն ուշադրություն հրավիրեց այն հանգամանքի վրա, որ բանակում սոցիոլոգները, հոգեբանները, տեսաբանները բացակայում են: Ինչ վերաբերում է լրատվամիջոցներին, նա ասաց. «Այն, որ գրում են, եկեք ուշադրություն չդարձնենք, եթե դրանք չարախոսություններ են: Սակայն կան բաներ, որոնք նախարարին չեն զեկուցվում: Նախարարությունն ավելի քիչ տեղեկություն ունի, քան ծնողները»:
