ԺԱՄԱՆԱԿԸ ԵՎ ԿՈՒՍԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ՎԱՐՔԱԳԻԾՆ ԱՄԵՆ ԻՆՉ ՑՈՒՅՑ ԿՏԱՆ

Հարցազրույց «Շրջադարձ» կուսակցության նախաձեռնող Սիմոն Ղոնաղչյանի հետ

2011 թվականին քաղաքական բավականին հետաքրքիր զարգացումներ են ակնկալվում: Վերջին շրջանում ականատես եղանք կուսակցությունների միավորման, սակայն նախընտրական տարում քաղաքական ուժերը ոչ միայն միավորվում են, այլեւ ստեղծվում են նոր կուսակցություններ: Հունվարի 28-ին տեղի կունենա «Շրջադարձ» կուսակցության հիմնադիր համագումարը: Մեր զրուցակիցն է հիմնադիր համագումարը նախապատրաստող նախաձեռնող խմբի համակարգող Սիմոն Ղոնաղչյանը:
 – Պարոն Ղոնաղչյան, հնարավոր չէ՞ր, արդյոք, որպեսզի «Շրջադարձ» կուսակցությունը իր գաղափարները իրականացներ քաղաքական դաշտի եղած միավորների միջոցով:
– Քաղաքական դաշտում առկա միավորների, նրանց գործունեության վերլուծությունը ցույց է տվել, որ դա հնարավոր չէ՝ մի քանի պատճառներով: Նախ՝ «Շրջադարձն» ընդդիմադիր կեցվածքով կուսակցություն է, ուստի իշխանական թեւում եղած քաղաքական ուժերի միջոցով մեր գաղափարների իրագործումն անհնարին է: Իսկ ընդդիմադիր դաշտում այսօր գործող ուժերից հայտնի է, որ ՀՅԴ-ն սոցիալիստական ուղղվածություն ունի, մինչդեռ մենք դավանում ենք ազատական գաղափարախոսությանը: Մնում են ՀԱԿ-ը եւ խորհրդարանական «Ժառանգությունը»: «Ժառանգությունը» ես դիտարկում եմ ոչ թե որպես կուսակցություն, այլ քաղաքական միավոր: Ինչ վերաբերում է ՀԱԿ-ին, ապա այն դաշինք է, որտեղ միավորված են մի շարք քաղաքական ուղղություններ: Արդեն իսկ ձեւավորված է նրանց «100 քայլ» ծրագիրը, որի տնտեսական որոշ շեշտադրումներին մենք համաձայն ենք, բայց զգալի առաջարկությունների շուրջ առարկություններ ու վերապահումներ ունենք: Վերապահումներ ունենք նաեւ ՀԱԿ-ի քաղաքական թիմի նկատմամբ, թեեւ անձամբ ես հարգանք եմ տածում առաջին նախագահի նկատմամբ եւ բարձր եմ գնահատում նաեւ ՀԱԿ-ի տնտեսական թիմն ու նրա ներուժը: Այնուհանդերձ, մեր գաղափարների առաջխաղացումն այդ քաղաքական միավորի միջոցով չէինք տեսնում: Ես եւ իմ համախոհները միակարծիք ենք, որ մեր գաղափարների առաջընթացն ապահովելու համար անպայման պետք է կուռ քաղաքական կուսակցություն: Նշեմ, որ հանգամանքներից մեկը, որ ստիպեց գնալ կուսակցության ստեղծման ճանապարհով, առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններն են:
– Դուք մասնակցելո՞ւ եք ընտրություններին:
– Միանշանակ:
– Միայնա՞կ, թե՞ դաշինքով:
– Դա ցույց կտա քաղաքական դաշտի հետագա դասավորությունը, որովհետեւ հայացքները, գաղափարներն ու քայլերը դեռեւս չեն բեւեռացվել ու բյուրեղացվել, եւ միանշանակ չէ՝ մենք որեւէ դաշինքի մեջ կմտնե՞նք, թե՝ ոչ: Չի բացառվում դաշինքը ՀԱԿ-ի կամ այլ քաղաքական միավորների հետ, բայց առայժմ մենք հակված ենք ընտրություններին մասնակցել միայնակ:
– Պարոն Ղոնաղչյան, Դուք ՀՀԿ հնաբնակներից էիք, գոնե մինչեւ վերջերս ՀՀԿ անդամ էիք: Հնարավո՞ր է՝ մարդ իշխանական դաշտից միանգամից շրջադարձ կատարի դեպի ընդդիմություն: Ձեր նշած ընտրազանգվածն արդյոք անկեղծ կընկալի՞ Ձեր այդ քայլը:
– Իսկապես ես Հանրապետական կուսակցությունից եմ եւ ՀՀԿ անդամ եմ եղել 1991 թվականից, երբ այդ քաղաքական ուժն ընդդիմություն էր: Այդ կուսակցության ընձեռած հնարավորություններով եւ քվոտայով նաեւ պաշտոնավարել եմ, երբ, նորից եմ կրկնում, այդ քաղաքական ուժն ընդդիմադիր դաշտում էր: Բայց այն պահից, երբ ՀՀԿ-ն դարձավ «Հանրապետություն» դաշինքի անդամ, դուրս եկա արդեն իշխանության մաս կազմող ՀՀԿ-ից: Հետագայում եղան այլ կուսակցությունների անդամագրվելու առաջարկներ: Սակայն ես չեմ եղել որեւէ այլ կուսակցության անդամ, միակ քաղաքական ուժը, որին անդամագրվել եմ՝ ՀՀԿ-ն է: Եվ 2006-ին, երբ կառավարության աշխատակազմում տնտեսագիտական վարչության պետ էի, ՀՀ վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի հորդորով, ում նկատմամբ մեծ ակնածանք ունեի, վերադարձա ՀՀԿ շարքեր՝ պայմանով, որ ակտիվ կուսակցական գործունեությամբ չեմ զբաղվելու: Պատճառը մեկն էր. ՀՀԿ-ն այլեւս 1990-ական թվականների կուսակցությունը չէր: Այնուհանդերձ, Հանրապետականի շարքերում շարունակեցի մնալ պասիվ կարգավիճակում եւ միայն վերջերս, երբ նախաձեռնում էինք «Շրջադարձի» ստեղծումը, դիմում եմ տվել ՀՀԿ-ից դուրս գալու համար:
– Ցանկացած նոր քաղաքական ուժ կամ անհատ, ով ընդդիմադիր լինելու հայտ է ներկայացնում, արմատական ընդդիմության կողմից անմիջապես պիտակավորվում է եւ ներկայացվում որպես իշխանական հերթական պրոյեկտ՝ ընտրություններում իրենցից ձայներ փախցնելու նպատակով: Դուք չե՞ք վախենում այդ պիտակումներից:
– Ես այս պահին չեմ կարող նման պիտակավորումները հերքել, դրա իմաստն էլ չեմ տեսնում: Եթե հիշում եք, Միացյալ Նահանգներ մեկնողներին տալիս են հարցաթերթիկ, որի հարցերից մեկն է՝ արդյո՞ք Դուք ահաբեկիչ եք: Պատասխանն ակնհայտ է. երբեք որեւէ մեկը չի ասում, թե ինքն ահաբեկիչ է, բայց այդ հարցը կա: Ժամանակը եւ կուսակցության վարքագիծն ամեն ինչ ցույց կտան, եւ բոլորը կկարողանան հետեւություններ անել: Պարզապես խորհուրդս է իրենց հզոր, հմուտ համարող բոլոր քաղաքական ուժերին՝ ժամանակից շուտ հետեւություններ չանել եւ ցեխ չնետել այս նորաստեղծ կուսակցության վրա, քանի որ «Շրջադարձը» եւ՛ մշակույթի, եւ՛ կուսակցական մենեջմենթի առումով նորություն է լինելու՝ անպայմանորեն օգտակար լինելով թե՛ իշխանական, թե՛ ընդդիմադիր դաշտին:
– Ձեր այս քայլն ինչպե՞ս կընկալեն հանրապետականները: Մամուլում արդեն ակնարկվել է, որ «Շրջադարձի» նախաձեռնողները ՀՀԿ-ի հին գվարդիայի կամ, այսպես ասենք, Անդրանիկ Մարգարյանի թիմակիցներն են:
– Չգիտեմ, հին կամ նոր հանրապետական հասկացությունները որեւէ մեկի համար գոյություն ունեն, թե ոչ, ինձ համար դրանք կան: Ես ինձ համարում եմ հին հանրապետական, որովհետեւ կուսակցության անդամ եմ դարձել ընդդիմադիր եղած ժամանակահատվածում եւ հպարտ եմ դրա համար: Կարծում եմ՝ ժամանակին ճիշտ ընտրություն եմ կատարել, որովհետեւ այն գաղափարախոսությունը, որ կերտվում էր նաեւ իմ մասնակցությամբ, ինձ հոգեհարազատ էր: Չգիտեմ՝ արդյոք «Շրջադարձի» կազմում կլինե՞ն հին հանրապետականներ, բայց կան ՀՀԿ նախկին անդամներ, ովքեր դիմում են տվել կուսակցությունից հեռանալու եւ «Շրջադարձին» անդամագրվելու համար: Ինչ վերաբերում է վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի զինակիցը լինելուն, ապա, եթե որեւէ մեկը նման գնահատական է տալիս, շատ շնորհակալ եմ, որովհետեւ ինքս ինձ այդպիսին եմ համարել:
– Ձեր վերջին պաշտոնը, որից՝ բառացիորեն վերջերս դիմում եք գրել եւ դուրս եկել, պետական ռեզերվների գործակալության պետի տեղակալի պաշտոնն էր: Դուք ինքնակամ հրաժարվեցիք չինովնիկական այն «կոմֆորտային» ատրիբուտներից, որոնց մասին շատերը երազում են, եւ մտաք մի դաշտ, որի հեռանկարներն անկանխատեսելի են: Դա հե՞շտ որոշում էր:
– Եթե անկեղծ՝ շատ դժվար որոշում էր: Այն կայացնելու համար զգացմունքային պայքար է գնացել իմ մեջ, որովհետեւ մի կողմից նժարին ընտանիքի բարեկեցության խնդիրն էր, մյուս կողմից՝ օգտակար լինելու անհրաժեշտությունը: Կարծում եմ՝ որեւէ պահի, երբ եռյակ որդիներիցս մեկը հարցներ, թե ինչ եմ արել երկրի համար, միայն այն պատասխանը, թե ազնիվ աշխատել եմ, չէր բավարարի: Ես ինչ-որ քայլ պետք է անեի եւ հասկանայի՝ արդյոք իմ մտահոգություններն ու դրանցից ծնված գաղափարները կարո՞ղ եմ օգտակար դարձնել երկրին, թե՝ ոչ: