Չկա թերեւս ավելի մեծ գաղտնիք, քան անսպասելիությունը, երբ չգիտես, թե երբ կսկսվի աղետը, կամ ում կսիրահարվես: Չնայած որ երկուսն էլ անսպասելի են. ե՛ւ աղետը, ե՛ւ սերը, քանզի երկուսն էլ գտնվում են դիպվածի իշխանության տակ եւ դուրս են հորդում ենթադրություններից:
Այս դեպքում ի՜նչ գեղեցիկ է լռությունը եւ լռության մեջ խորհրդածելը, երբ որոնում ես հավատը քո: Եվ զարմանալի բան. եթե երկար ես խորհում, հասկանում ես, որ ցանկացած հավատք միայն իր ստեղծման սկզբում է տիրապետում եւ իշխում մարդկանց հոգիներին: Հետո ուշ, շատ ավելի ուշ սկսվում են տարաշխարհիկ մեկնաբանությունները եւ Աստծո հանդեպ սիրո ու խոնարհության փոխարեն առաջին պլան են գալիս ծիսակատարությունները, երբ ծեսը հօգուտ հոգեւորականների աշխատում է ընդդեմ թագավորի եւ պետության…
Տարիներ առաջ Աստծո կողմից մոռացված Ջավախքի Գոման մեր գյուղի հին գրադարանում, իսկ մեր գյուղում երեք գրադարան կար, ինձ անծանոթ գրքերը պրպտելիս մի տարօրինակ քրքրված գրքի վերջին էջում, որի վերնագիրը չէր կարդացվում, ես զարմանալիորեն մի անսպասելի էջ տեսա, որը մագաղաթ էր, եւ այն սոսնձված էր, որպեսզի գրքի ամբողջությունը պահպանի: Չնայած դեռեւս մատենադարանում չէի եղել, բայց ես անմիջապես էլ հասկացա, որ էջն այդ մագաղաթ է: Ես փորձեցի կարդալ ու չհասկացա գիրը գրաբարյան ու արտագրեցի: Եվ որովհետեւ էջի մի մասը սոսնձապատ էր ու մնացել էր գրքի տակ, իսկ վերջնանկյունը ճղված՝ ինձ հաջողվեց վերծանել ընդամենը ընթեռնելի մի հատված, որը մինչեւ այսօր էլ պահպանել եմ: Այնտեղ գրված էր ինձ համար այդ օրերին անհասկանալի մի բան, ինչը ես հիմա եմ հասկանում:
Գրված էր. Ես տեսա նրան, նա էր, ինքն էր: Ես չվախեցա նրանից, որովհետեւ ճանաչեցի նրան, ինքն էր՝ Ով… Այսքանն էր կարդալի, մնացածը սոսնձի տակ էր: Ես չգիտեմ՝ ով էր այդ գրի հեղինակը, բայց շնորհակալ եմ իրենից, որ տեսել էր անսպասելիին եւ չէր վախեցել իրենից…
