Արձանագրվում են կրոնական շարժառիթներով կատարված հանցագործություններ
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/November/12/p29.jpg\")
Երեկ «Արմատ» ակումբում «Աղանդները՝ սպանությունների եւ ինքնասպանությունների պատճառ» թեմայով զրուցեցին «Քայքայիչ պաշտամունքից տուժածների օգնության եւ վերականգնողական կենտրոնի» նախագահ Ալեքսանդր Ամարյանը, սոցիոլոգ Հայկ Սահակյանը եւ հոգեբան Մարինե Ավետիսյանը:
Ա. Ամարյանի ձեւակերպմամբ՝ այսօրվա դրությամբ հոգեւոր կառույցների կողմից կատարված հանցագործությունների մասին Հայաստանում ոչ մի վիճակագրություն չկա, ինչի պատճառն էլ, ըստ նրա, համապատասխան մասնագետների բացակայությունն է:
Ա. Ամարյանը նաեւ ասաց, որ իրեն հայտնի են մի քանի հանցագործություններ, որոնք, սակայն, չեն արձանագրվել՝ որպես կրոնական շարժառիթներով կատարված հանցագործություն:
Բանախոսի խոսքերով, 2001 թվականին ՀՀ գլխավոր դատախազությունը ներկայացրել է զեկույց, որտեղ եղել էին կրոնական շարժառիթներով կատարած հանցագործությունները. «Դա փոքր զեկույց էր, որտեղ ընդամենը նշված էր, որ որոշ աղանդավորներ խուսափում են բանակում ծառայելուց, մի քանի կետ էլ վերաբերում էր ինքնասպանության դեպքերին»:
Ա. Ամարյանը շեշտեց, որ դեպքեր են եղել, որոնք կարելի էր հստակ գրանցել՝ որպես կրոնական շարժառիթներով կատարված սպանություն, սակայն գրանցվել են՝ որպես կենցաղային սպանություններ:
Ա. Ամարյանը հիշատակեց 2004 թվին 12-ամյա աղջնակի ինքնասպանության դեպքը: Բանախոսը ասաց, որ աղջնակի սենյակը լի էր հոգեւոր գրականությամբ: Եվ սենյակ մտնելուց հստակ երեւում էր, որ այդ երեխան չի ունեցել մանկություն: Սակայն փորձագետները տվեցին եզրակացություն, որ դա կատարվել է կենցաղային ֆոնի վրա, մոր կարոտի հետեւանքով:
Ա. Ամարյանը անդրադարձավ նաեւ օրերս Սեւանում 23-ամյա Արման Թորոսյանի կատարած հանցագործությանը, որը սպանել էր ծնողներին՝ կիրառելով հատուկ դաժանություն. «Ցավոք, միայն այս դեպքն է գրանցվել՝ որպես կրոնական շարժառիթներով կատարված սպանություն»:
Սոցիոլոգ Հայկ Սահակյանն էլ իր խոսքում ասաց, որ վիճակագրություն չի կարող ներկայացնել՝ կրոնական շարժառիթներով կատարված սպանությունների մասին: Եվ, ըստ նրա, մարդն աղանդներում ընդգրկվում է տարբեր պատճառներով, որոնցից մեկը օտարվածությունն է հասարակությունից՝ դա կարող է լինել սեփական նախաձեռնությամբ կամ հասարակության կողմից դուրս մղվելու հետեւանք: Հ. Սահակյանի համոզմամբ, աղանդավորական շարժումներում այդ կարգի անձանց համար ստեղծվում են նպաստավոր պայմաններ՝ հիմնված զգացմունքների եւ էմոցիաների վրա:
Այլ կարծիք ուներ հոգեբան Մարինե Ավետիսյանը: Ըստ նրա՝ «վերջին շրջանում ավելի են շատացել հարազատներին սպանելու դեպքերը: Չեմ ուզում սպանության դեպքերը կապել միայն աղանդների հետ, որովհետեւ այն կարող է լինել պարզապես առիթ: Իսկ աղանդավոր դառնալու հակված են այն մարդիկ, որոնք գտնվում են հոգեկան անկայուն վիճակում, թեեւ ցանկացած խումբ, ցանկացած կազմակերպություն կարող է ներգործել անկայուն մարդու վրա: Բայց եթե ընտանիքը ամուր հիմքերի վրա է ստեղծված, դժվար թե այդ ընտանիքի անդամների վրա ազդեն աղանդավորները»:
Ա. Ամարյանը, չհամաձայնելով հոգեբանի կարծիքին, նշեց. «Աղանդավորները մարդկանց ուղեղն են լվանում: Արդյունքում մարդը չի գիտակցում, թե ինչ է կատարվում իր հետ: Նա պարզապես ստանում է հրաման: Եվ մարդը ունակ չէ պատկերացնելու այդ հրամանի հետեւանքները: Մենք չգիտենք, թե ի՞նչ մեխանիզմներ են օգտագործվում աղանդավորների մոտ: Հավատացեք, այդ մեխանիզմներով կարելի է ցանկացած հանցագործության մարդուն դրդել, անկախ ընտանիքի ամրությունից: Այսօր կա մի զենք, որ կարող է մարդուց ամեն ինչ սարքել: Խոսքը ակուստիկ զենքի մասին է: Դա վերջին 30 տարվա ընթացքում ստեղծված զենք է, որը պահելով ցանկացած մարդու վրա՝ կարողանում են նրա մեջ ստեղծել ագրեսիա, առաջացնել միասեռականություն եւ այլն»:
Ամարյանը չբացառեց, որ այդ զենքը օգտագործվում է նաեւ կրոնական կառույցներում:
