ԵՐԲ ՍԵՐՄՆԱՑՈՒՆ ՍՈՒՐԲ Է

Մեծ աշխարհից հեռու՝ Ջավախքի մեր Գոման անտեղյակ եւ անդղյակ գյուղի համար, Գագարինը նույնպես առաջին անգամ թռավ տիեզերք: Այդ ժամանակ ես դեռ փոքր էի, բայց իմ ընկերների հետ հավաքվում էինք գյուղամիջում՝ զրուցող մեծերի շուրջ, որ լսենք նրանց, հասկանանք՝ դա վատ է, թե լավ, եւ չլինի՞ հանկարծ այնպես պատահի, որ տիեզերքը նվաճելու ցանկության հետեւանքով Երեւան տանող ճանապարհը փակվի, ուր մենք ուզում էինք գնալ՝ կրթություն ստանալու:

Բանավեճերի մանրամասները հիմա չեմ հիշում, բայց մի բան մեկընդմիշտ տպավորվեց իմ մեջ, երբ Մկոնուն Շահենը, ոչ այն է կատակով, ոչ այն է բանավեճը եզրափակելով, ասաց զարմանալի մի բան. Էս մարդ արարածը էնքան պիտի ամեն ինչ խառնի իրար, որ Աստված կնիկ երեխեն առնի ու փախնի երկնքից…

Հետո արդեն, ինչպես ամեն գարնանամուտին, սկսվեց ցանքսի եւ բերքի հավերժական զրույցը, եւ մեղավորները դարձյալ Օվեսն ու Թեւանն էին, որոնք իրենց արտերից եռակի բերք էին ստանում, քան մնացած գյուղացիները: Եվ ապրիլյան տաք, շնկշնկացող իրիկնամուտին իրեն մեղադրող հավաքվածներին Օվեսը՝ լայն ժպիտը դեմքին, բարի հորդորողի կերպով, ասում էր. Ինչո՞ւ եք նեղանում, որ շատ բերք ենք ստանում, փտած ցորեն ու փտած կարտոլ մի ցանեք. ինչ ցանեք. այն եք ստանալու… Եվ ես հիշեցի հայրիկիս պատմածը, թե ինչպես գյուղի մեջ, գիշերով տեսնում են սերմնացուի պահեստապետին՝ ծանր պարկը շալակին: Հարցնում են՝ էս պարկը ո՞ւր ես տանում: Պահեստապետը պատասխանում է՝ ի՞նչ պարկ: -Այ տղա, էն, որ շալակիդ է: Եվ պահեստապետը զարմանում է՝ ո՞վ տվեց իմ շալակը սա: Հայրիկս պատմում էր ու վիրավորվում, որ գողանում են սերմնացուն: Բերքից կարելի է գողանալ, բայց սերմնացուից չի կարելի, մեղք է դա: Հիմա, այսքան տարիներ անց, վերհիշելով գյուղի մեր կյանքը՝ ես դարձյալ հայտնաբերում եմ. ի՞նչ հետաքրքիր է, ամեն ընտանիք, ամեն մի գյուղ ինքնին պետություն է եւ նույն խնդիրներն ունի, ինչպես Հանրապետությունը: Եվ ոչ մի ընտանիք, ոչ մի պետություն թույլ չպիտի տա, որ իր սերմնացուն գողանան, իսկ եթե շատ են ուզում գողանալ, կարող են գողանալ բերքից եւ ոչ թե սերմնացուից: