![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/October/15/p4.jpg\")
Այսպես մտածում էի տարիներ առաջ, քանի որ այդ խորհուրդը ես չէի ստեղծել, այլ ինձ հուշել էր իմ ցեղի ավանդույթը: Այդպես ասում էր Նազիկ տատս, այդպես ասում էր մայրս, այդպես ասում են իմ երկրում այսօր: Այդպես ես ուզեցի իմ զավակներին հաղորդել, չգիտեմ ինչքանով հասկանալի եղա, բայց վստահ եմ, ինչ-որ տեղ եղա…
Հիմա գրում եմ այս տողերն ու հազում, եւ հազս, ինչքան էլ տարօրինակ է, ծխախոտից չէ, այլ հայրենիքիս ջրից: Ջուր հավերժական, որ ինձնից կարծես թե խռովել է, քանի որ ամեն անգամ Ջավախք գնալուց, երբ խմում եմ իմ մանկության օրերի ջուրը, զարմանալի բան, Երեւան վերադառնալով՝ ես հիվանդանում եմ: Ես չգիտեմ՝ ինչ է պատահել իմ հայրենիքի ջրի եւ իմ միջեւ, ե՞ս եմ օտարացել իրեն, թե՞ ինչ-որ տեղ սխալվել եմ, չգիտեմ նաեւ, թե ինչ է հուշում ինձ համառորեն հազացնող իմ երկրի ջուրը, չգիտեմ, ինչ պիտի անեի, որ չեմ արել…
Հիշում եմ, սակայն, որ դու շատ դաժան քաղաք ես, ի՛մ Երեւան: Երբ մենք՝ համալսարան ընդունվող տղաներս, որ երազում էինք քեզ՝ իմ ցեղի մայրաքաղաք, սիրելի՛ քաղաք, փող ունեինք, բայց ոչ ոք քո հյուրանոցներում մեզ գիշերելու տեղ չտվեց, եւ մենք երեք օր քնեցինք այգում: Այնինչ՝ մայրիկս ինձ ճանապարհելուց ասում էր. – Բալես, գնում ես օտարություն, մեծ քաղաք, այլ ազգի մեջ: Իշխանուհի մորս ծնողները Էրզրումից գաղթական էին, եւ իր մեջ նստած էր տեղափոխության վախը: Ինքն էր ինձ հրահրել, որ ես Հայաստան գամ կրթության, բայց, միեւնույն է, տագնապ կար իր մեջ: Եվ հրաժեշտ տալուց ինձ մի խորհուրդ տվեց, որ մինչեւ հիմա շնորհակալ եմ մայրիկիս: Ասաց. «Տղա՛ս, կյանքիդ ճանապարհին ինչ էլ լինի, մի բան երբեք չմոռանաս՝ կյանքիդ հացը օրվա ուտելիքիդ հետ չփոխես»:
Եվ հիմա, ի՞նչ է ուզում ինձնից եւ ի՞նչ է հուշում ինձ իմ հայրենիքի ջուրը: Ի՞նչ պիտի անեի, որ չեմ արել, չգիտեմ… Բայց քանի որ ջուրը հավերժական է եւ ընդմիշտ ճիշտ, իսկ ես այդպես էլ մնացի չհասկացված իմ սիրելի քաղաքում, երեւի դառնամ ետ՝ դեպի այնտեղ, որտեղից եկա, ու կյանքս պատմեմ իմ հայրենիքի ջրին, միակը, որ գուցե հասկանա իմ ապրածն ու իմ կյանքը չապրած:
