Լեւոն Լաճիկյանի հոբելյանական ցուցահանդեսը
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/October/6/p27.jpg\")
Ամստերդամյան ջրանցքներ:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/October/6/p26.jpg\")
Վենետիկ. Հառաչանքի կամուրջը:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/October/6/p28.jpg\")
Հովհ. Շիրազի թանգարանը:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/October/6/p29.jpg\")
Օրերս «Նարեկացի» արվեստի միությունում բացված ցուցահանդեսը նվիրված էր Լեւոն Լաճիկյանի ստեղծագործական գործունեության 30-ամյակին: Գեղագետի, մշակութային մեկնաբանի եւ արվեստաբան-լրագրողի գործունեությունը հաշվվում է մի քանի հարյուրի հասնող արվեստաբանական հոդվածներով, Երեւանում եւ Նյու Յորքում հրատարակված 5 գրքերով («Անլույս օրերի ոգեղեն ղողանջներ», «Հրաշալի այբուբենը», «Ներբող Մայրենիին» եւ այլն), իսկ վերջին շրջանում՝ նաեւ ուշագրավ գծանկարներով:
Ցուցադրված շուրջ 5 տասնյակ աշխատանքները բաղկացած էին երեք բաժիններից՝ «Գյումրի, իմ սեր», «Հայկական աշխարհ» եւ «Աշխարհ»:
Դիտելով աշխատանքները («Բնակելի տուն Գորիսում», «Խոնարհված գմբեթներ», «Ամստերդամյան ջրանցքներ», «Վենետիկ. Հառաչանքի կամուրջը»), այն տպավորությունն ես ստանում, թե արվեստագետին հուզում են միայն աշխարհի տարբեր քաղաքների պատմամշակութային արժեք ներկայացնող հուշարձանները: Համաձայնելով ասվածին, Լ. Լաճիկյանն ասաց. «Հնաբույր ու պատմաշունչ կառույցները, անկախ նրանից՝ թանգարանի շենքեր են, թե պարզապես սովորական մի տուն, ինձ միշտ գրավել են: Շենքերն ինձ համար ոչ թե անշունչ կառույցներ կամ կացարաններ են, այլ միջավայր կերտող, բնավորություն ու մտածողություն կազմավորող, ճաշակ կրթող երեւույթներ: Բնականաբար, ի սկզբանե մարդն է կերտում շենքը, իսկ հետո շենքը՝ մարդուն»:
Հետաքրքրվեցինք՝ գուցե իր կյանքում դեր է խաղացել եղբա՞յրը՝ ամերիկաբնակ ճանաչված նկարիչ Սամվել Լաճիկյանը: «Մանկուց ես ու եղբայրս մեր տանն ենք «շփվել» վրձինների խրձի հետ, զգացել ներկերի հոտը… Հայրս էլ է նկարել: Իհարկե, իմ դեպքում հանդգնություն էր հարկավոր Սամվելից հետո վրձին վերցնել,- նշեց մեր զրուցակիցը ու պատմեց, որ դեռեւս 2003թ. պետք է հրատարակվեր «Խաչվող ճանապարհներ» ուղեգրությունների գիրքը՝ համապատասխան լուսանկարներով, բայց քանի որ տպագրությունը 3 տարի ձգձգվեց նյութական միջոցների բացակայության պատճառով, սկսեց գծանկարներ անել,- ավելի ուշ դրանք ցույց տվեցի մեր մեծ վարպետին՝ Հակոբ Հակոբյանին, որը ոչ միայն իր գոհունակությունը հայտնեց, այլեւ հորդորեց՝ դու պիտի շարունակես գծել…»:
Լ. Լաճիկյանի նկարների առիթով ՀՀ ժողովրդական նկարիչ Հակոբ Հակոբյանը մեզ փոխանցեց հետեւյալը. «Անչափ տպավորված եմ Լեւոնի գծանկարներով, դրանք տարածական զգացողությամբ, լավ կոմպոզիցիայով, նուրբ ու զգայուն աշխատանքներ են: Կարեւորում եմ այն, որ դրանք նյութի պարզ վերարտադրություն կամ միայն փաստագրություն չեն: Տարբեր շինությունների ճարտարապետական մանրամասնություններ տալով հանդերձ, Լեւոնը կարողանում է վեր բարձրանալ եւ դրսեւորել եղածի հանդեպ իր անհատական վերաբերմունքը»:
