Սիրված, բայց ոչ օլիմպիական մարզաձեւ

19-րդ դարի վերջին, գրեթե ավտոմոբիլի գյուտի հետ միասին, ստեղծվեց նաեւ մոտորանավակը: 1886 թվականին գերմանացի ինժեներ Դայմլերը կառուցեց եւ փորձարկեց աշխարհում առաջին մոտորանավակը՝ «Նեկկարը»: Մոտորանավակի զարգացումն ու կատարելագործումը շատ արագ ընթացավ, որը կարճ ժամանակում յուրացրին նաեւ մարզիկները: Երեք տարի անց Փարիզի առագաստանավային ակումբներից մեկը կազմակերպեց մոտորանավակներով առաջին մրցումը: Իսկ 1903-ին Մոնակոյում անցկացվեց  մոտորային շարժիչով ջրային մեքենաների անդրանիկ  միջազգային մրցումը, որտեղ գրանցվեցին այն ժամանակների համար տպավորիչ արագություններ՝ ժամում 25-30 կմ:
Նոր մարզաձեւը հետաքրքրեց 1908 թվականին Լոնդոնում անցկացվելիք 4-րդ օլիմպիական խաղերի կազմակերպիչներին, որոնք խաղերի ծրագիր ընդգրկեցին մարզաձեւի երեք մրցաձեւ: Անցած հարյուր տարուց ավելի ժամանակաշրջանում ջրամոտորային սպորտը շատ է առաջ գնացել: Ստեղծվել են մարզաձեւի բազում տարատեսակներ, որոնցով ամբողջ աշխարհում զբաղվում են տարբեր տարիքի, սեռի ու զբաղմունքի միլիոնավոր մարդիկ: Ջրային մոտորանավակը անգամ դարձել է մարդկանց ծովափնյա հանգստի կազմակերպման մատչելի միջոց: Բայց, չնայած ամբողջ աշխարհում վայելած մեծ մասսայականությանը, մոտորանավակային սպորտն օլիմպիական մարզաձեւ չի դարձել: Միջազգային օլիմպիական կոմիտեն առայժմ այն միայն ընդունում է որպես մարզաձեւ, սակայն դեռ օլիմպիական գրանցում չի տալիս: