Երազում է Հայաստան այցելել ու տիեզերք թռչել

16-ամյա Նարեկը ծնված օրվանից քայլ է անում դեպի մահ: Նա ամեն վայրկյան պայքարում է ապրելու համար: Ամեն առավոտ նա արթնանում է գլխուղեղի անտանելի ցավով, չնայած դրան, նրան ուրախացնում է արեւը, գոհանում է Աստծուց, որ մեկ օր եւս ունի ապրելու։
Նարեկը ծնվել է բոլորովին առողջ, սակայն, երբ ընդամենը մի քանի ամսական է եղել, մանկաբույժը սխալ բուժում է նշանակել, ինչի հետեւանքով երեխայի գլուխը սկսել է տձեւանալ եւ աջ կողմը՝ մեծանալ։ Ամիսներ անց երեխան ոչ միայն ինքնուրույն, այլեւ կողմնակի օգնությամբ էլ արդեն չի կարողացել ոտքերը շարժել։ Մի շարք հետազոտությունների արդյունքում Նարեկի մոտ ախտորոշվել է գլխուղեղի աջ կիսագնդի ուռուցք։ Սա բոլորովին թեւաթափ է արել փոքրիկի ծնողներին, նրանք կորցրել են իրենց վերջին հույսը, որ իրենց որդին կապաքինվի։
«Այդ ժամանակ իմ գլխում ամեն ինչ խառնվեց իրար։ Նայլով մեր կենսուրախ երեխային, մենք ոչ մի կերպ չէինք կարողանում համակերպվել նրա հիվանդության հետ։ Կարծես ամեն ինչ մեզ հակառակ էր ընթանում։ 1995-ին մենք դեռ ապրում էինք Հայաստանում։ Մեր երկիրն ահավոր երկրաշարժ էր տեսել, պատերազմը նոր էր ավարտվել։ Շատ փորձություններ էին անցել նաեւ մեր ընտանիքի գլխով՝ ամուսինս գիշեր-ցերեկ աշխատում էր, որպեսզի երեխայի հետազոտությունների գումարները հասցնեինք։ Վերջնական ախտորոշումից որոշ ժամանակ անց՝ արդեն 1997 թվականին, տեղափոխվեցինք Օրենբուրգ՝ փորձելով այստեղ գումար աշխատել, որպեսզի օգնենք մեր երեխային»,- պատմում է Նարեկի մայրը՝ Մարինա Կարապետյանը: Նրա պատմելով, 1997-ին, երբ Նարեկը 3 տարեկան է եղել, նրա մարմինն արդեն կաթվածահար ու անշարժացած է եղել, միայն աջ ձեռքն է մի քիչ ենթարկվել։ Չնայած դրան, երեխայի ծնողները շարունակել են պայքարել Նարեկի կյանքի համար եւ գումարներ են կուտակել: Սակայն Մոսկվայի Բուրդենկոյի անվան կլինիկայում Նարեկին հետազոտող բժիշկները ոչ մի հույս չեն տվել, ընդհակառակը՝ ապշել են, թե ինչպես է նման ախտորոշմամբ՝ երեխան դեռ կենդանի։ «Նա մեզ ասաց, որ երեխայի գլխում, կարելի է ասել, ռումբ է եւ միայն Աստծուն է հայտնի, թե երբ է այն պայթելու»,- հուզված պատմում է Մարինան։
Մոր խոսքերով, բժշկին այցելելու օրվանից սկսած, նրանք միայն ու միայն ռումբի պայթելու մասին էին մտածում, կարծես ամեն վայրկյան սպասումով, թե երբ է դա տեղի ունենալու. «Սակայն հետագայում հասկացանք, որ այդպես ապրել չի կարելի, եւ դադարեցինք մեր երեխայի մեջ տեսնել միայն հաշմանդամի։ Նարեկի այն հարցերին, թե ինչո՞ւ նա նման չի այլ երեխաներին, մենք միշտ պատասխանում էինք՝ դու յուրահատուկ ես»։ Չնայած մշտական գլխացավերին ու տեղաշարժվելու հետ կապված խնդիրներին՝ Նարեկը յուրացրեց 1-10-րդ դասարանների դպրոցական ծրագիրը եւ  լավ հանձնեց պետական քննությունները։
Հիմա Նարեկը 16 տարեկան է եւ գիտի, որ իր կյանքը կարող է ավարտվել ամեն վայրկյան, այն դեպքում, երբ իր տարեկիցների համար այն դեռ նոր է սկսվում։
Հիվանդությունը գնալով զարգանում է։ Նարեկն ամեն օր հետզհետե կորցնում է տեսողությունն ու լսողությունը։ Դիմային նյարդը ամեն թեթեւ անհանգստությունից ձգվում է։ Չնայած այս ամենին, նա հույսը չի կորցնում, որ տեսնելու է իր նախնիների հայրենիքը՝ Հայաստանը։ Երազում է նաեւ տիեզերք թռչելու մասին:
Երեխայի բուժման համար պահանջվող այլ ծախսերի պատճառով նրա ծնողների համար բավականին դժվար է երեխայի երազանքներն իրականություն դարձնել։ Ընտանիքն անընդհատ խնայողություններ է անում, որպեսզի Հայաստան այցելելու համար գումար հավաքվի, բայց շատ են վախենում, որ չհասցնեն՝ թանկ է երեխայի ապրած ամեն օրը։ Սկսել են չհերիքել անգամ բժշկական ծախսերի համար պահանջվող գումարները։ Երեխայի ծնողները հայաստանցի գործարարներին խնդրում են օգնել, որպեսզի Նարեկը ոտքի կանգի եւ գոնե մեկ անգամ այցելի հայրենիք: Օրենբուրգի հարուստներից որոշ չափով օգնել են, սակայն դա չի բավականացրել: Նարեկի ծնողները խնդրում են գումարը տրամադրել ՌԴ-ի խնայբանկի Օրենբուրգի թիվ 8623 մասնաճյուղի Լծծ 7707083893, Խկկ 561202001, ըԼԽ 045354601,Ր/ր 40817810546020018424 հաշվեհամարներին՝ Գրիգոր Ազատի Հարությունյանի անունով։