77-ամյա բանաստեղծ Նորայր Արզումանյանն ապրում, ստեղծագործում է Իջեւանի տարածաշրջանի սահմանամերձ Բերքաբեր գյուղում: Նրա ջանքերով սահմանամերձ բնակավայրում հիմնվել է պատմա-ազգագրական թանգարան («Առավոտ», 11.03.2009՝ «Հայրենիքիս մոռացված անկյունը՝ Բերքաբեր): Արզումանյանի նախաձեռնությամբ 1980-ական թվականների վերջին գյուղում սկսվել է եկեղեցու շինարարությունը, որն այդպես էլ կիսատ է մնացել: Օրերս 77-ամյա բանաստեղծը հրատարակել է իր 5-րդ գիրքը՝ «Ձայն մեծաց» վերնագրով: Այստեղ Արզումանյանի հուշերն են մեր հայտնի գրողների՝ Հովհաննես Շիրազի, Նաիրի Զարյանի, Գուրգեն Մահարու, Պարույր Սեւակի, Մուշեղ Գալշոյանի եւ այլոց մասին, նաեւ՝ հեղինակի բանաստեղծությունները: Սահմանի եզրին, ամեն օր ադրբեջանական կրակոցների տակ ապրող բանաստեղծի համար հայրենասիրությունը հայոց լեզուն է: Նրա այս տողերը շատ արդիական են.
Անգամ եթե ինձ հոշոտեն,
Ողջ արյունս ինձնից հոսի,
Մեկ է, անգամ շիրմաքարս
Հայոց լեզվով պիտի խոսի……
