Մելիք-Ադամյան հասցեում երեկ սկսվեց ԱԺ չորրորդ գումարման յոթերորդ նստաշրջանը: Ընդդեմ օտարալեզու դպրոցների ակցիայի մասնակիցները պատգամավորներին դիմավորեցին «Ամոթ-ամոթ» եւ այլ բացականչություններով:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/June/8/p2.jpg\")
Ազգային ժողովի պատգամավորները երեկ բավականին լարված էին մտնում կառավարության նիստերի դահլիճ: Իրոք, չափազանց տպավորիչ էր տեսնել, թե պատգամավորները ինչքան էին խեղճանում սուլոցների եւ ամոթանքի բացականչությունների միջով անցնելիս: ԲՀԿ խմբակցության անդամ, հանձնաժողովի փոխնախագահ Վարդան Բոստանջյանին հարցրինք, թե ինչ զգացողություն ունեցավ, երբ անցնում էր «Ամոթ-ամոթ» գոչող մարդկանց միջով: Ի պատասխան՝ պատգամավորն ասաց. «Ես այնպես հասկացա, որ դա երեւի հանպատրաստից բողոքի ցույց էր: Չեմ կարծում, որ խնամքով պատրաստված էր, կարող էր ավելին լինել: Ես չէի ուզենա մտածել, որ կարելի էր բողոքը այդպես արտահայտել, դրա համար ավելի լավ ձեւեր կան: Ես ինքս կողմ չեմ եւ կարծում եմ՝ մեր կրթության համակարգն առանց այդ էլ լավագույնը չէ, բայց եւ չեմ կարծում, թե «Լեզվի մասին» օրենքի նախագծով ինչ-որ մի պայթուցիկ բան է կատարվում մեր երկրում: Ավելի շուտ հակված եմ մտածել, որ այն մեզ համար ունի որոշակի ոչ ցանկալի կողմեր: Մյուս կողմից էլ չեմ կարող չընդունել, որ զարգացած անհատը պետք է տիրապետի լեզուների»:
«Ազգային միաբանություն» կուսակցության ներկայացուցիչ Արա Սիմոնյանը ասաց, թե այս կարգի ակցիաներն իր համար անհասկանալի են. «Այս ակցիայի անհրաժեշտությունը չկա, ի՞նչ է սա նշանակում, փորձում են բռնանա՞լ մարդկանց վրա, երբ օրինագիծը դեռ քննարկված չէ, այսպես չի կարելի»: Մեր դիտարկմանը, թե այս կարգի ակցիաները ամբողջովին տեղավորվում են ժողովրդավարության ընդունված չափորոշիչների մեջ, մարդիկ իրենց դիրքորոշումն են արտահայտում՝ պահանջելով չընդունել այս կամ այն օրինագիծը, պարոն Սիմոնյանը համամիտ չէր եւ կարծում է, թե այս կարգի ակցիաները որեւէ կապ չունեն ժողովրդավարության հետ. «Կանգնում են մարդու դեմքին նայում են եւ ասում են՝ ամոթ, ինքը գիտի՞, թե ես ինչ կարծիք ունեմ: Սա ամենեւին էլ ժողովրդավարություն չէ»: Պարոն Սիմոնյանը օտարալեզու դպրոցների մասին կոնկրետ կարծիք չհայտնեց, բայց հայտնեց իր դիրքորոշումը բարձր մակարդակի կրթություն ունենալու անհրաժեշտության մասին. «Ես կողմ եմ, որ ՀՀ-ում լինի շատ բարձր մակարդակի կրթություն, ես հատուկ առաջարկ ունեմ, որ Երեւանի կենտրոնի կայացած, ավանդույթներ ունեցող դպրոցները պահպանվեն՝ նկատի ունեմ Չեխովի, Պուշկինի, Նիկոլ Աղբալյանի անվան դպրոցները: Ես այստեղ մեծ խնդիր եմ տեսնում, եւ այս դպրոցները աղճատել, տարբեր մասերի բաժանելը՝ տարրական, միջին եւ ավագ, ճիշտ չեմ համարում եւ դեմ եմ»:
ՕԵԿ խմբակցության ղեկավար Հեղինե Բիշարյանը վստահ է, որ կարծիք հայտնելուց եւ ամոթանք տալուց առաջ նախ պետք է սպասել, որ օրինագիծը քննարկվի: Ըստ խմբակցության ղեկավարի, օտարալեզու դպրոցների մասին օրինագիծը իր նախնական տեսքից բավականին փոխված է ներկայացվել խորհրդարանին. «Ես չգիտեմ՝ ո՞ւմ են ամոթ ասում եւ ինչի՞ համար, բայց օրինագիծը դեռ պետք է քննարկել: Մի մոռացեք, որ խոսքը մասնավոր դպրոցների մասին է, որտեղ ընդամենը մի քանի տարով պետք է առարկաները դասավանդվեն օտար լեզուներով: Սկզբունքորեն, եթե սա ընդունվում է, ապա մենք պետք է հստակեցնենք, թե ո՞ր դասարաններից պետք է տեղի ունենա օտար լեզուներով ուսուցումը: Խնդիրը վերջնական չէ, եւ դեռ խորհրդարանը չի քննարկել. ես այս պատճառով եմ ասում, որ դեռ վաղ է այս ամենի մասին խոսել, մենք կխոսենք քննարկման ընթացքում եւ մեր տեսակետը կհայտնենք: Հիշեցնեմ, որ ես իմ դրական տեսակետը հայտնել եմ հանձնաժողովում քննարկումների ժամանակ եւ ասել եմ, որ եթե մենք որոշում ենք կայացնում, որ պետք է մոտ 15 մասնավոր դպրոցներում օտար լեզուներով դասավանդում լինի, ապա պետք է այնպես անենք, որ երեխաները կարողանան տիրապետել տվյալ առարկաներին օտար լեզվով»:
Քանի որ տիկին Բիշարյանը երկար տարիներ մանկավարժ է աշխատել, հետաքրքրվեցինք, թե իբրեւ մանկավարժ՝ ի՞նչ է կարծում, օտար լեզուներով ուսուցումը չի՞ ազդի հայ երեխայի մտավոր եւ հոգեբանական հատկանիշների վրա: Խմբակցության ղեկավարը հարկ համարեց նորից հիշեցնել, որ խոսքը մասնավոր դպրոցների մասին է, որոնց թիվը սահմանափակ է լինելու: Այդ կարգի դպրոցներում ընդամենը հնարավորություն է տրվում ավագ կամ միջին դասարաններում առարկաները սովորել օտար լեզվով, դա վտանգ չի ներկայացնում. «Որպես մանկավարժ՝ ես որեւէ վտանգ չեմ տեսնում, բայց վստահ եմ՝ շատ կարեւոր է, որպեսզի ճիշտ ընտրվի յուրաքանչյուր առարկայի դասավանդման ժամանակը, նաեւ ուշադիր լինեն, որպեսզի օտար լեզուներով այլ առարկաների ուսուցումն ինքնանպատակ չլինի: Կարծում եմ՝ գրեթե հինգ տարի է պետք, որպեսզի աշակերտը որեւէ առարկայի լիարժեք տիրապետի, եւ եթե մենք որոշ մասնավոր դպրոցներում թույլ ենք տալու առարկաների օտարալեզու ուսուցում, ապա դա պետք է շատ ճիշտ անենք՝ ընտրելով ճիշտ ժամաքանակը եւ երեխայի ճիշտ տարիքը»: ՕԵԿ-ական Հովհաննես Մարգարյանը հիշեցրեց, որ «յուրաքանչյուր ազգ պետք է շատ բարձր մակարդակով տիրապետի իր լեզվին, եւ օրենքը քննարկելուց մենք պետք է խիստ ուշադրություն դարձնենք, որ ոչ թե հայոց լեզուն լինի այլընտրանքային, այլ օտար լեզուները խորացված լինեն: Կարծում եմ, սահմանափակում կարելի էր մտցնել ոչ միայն դպրոցների քանակի, այլեւ աշակերտների քանակի մեջ: Եվ հետո, մենք պետք է ճկուն մեխանիզմ ներդնենք՝ երեխային հնարավորություն տալու ուսումնասիրել նաեւ այլընտրանքային լեզուները, որովհետեւ մենք ունենք հայտնի խոսք՝ քանի լեզու գիտես, այնքան մարդ ես»:
