Հնում որոշ ազգերի համար կույս ամուսնանալը խայտառակություն էր
Ուսումնասիրելով մարդկության սեքսուալ հին ավանդույթները, սկսում ես մտածել, որ դարեր առաջ մեր նախնիները շատ ավելի ազատ են եղել սեռական հարաբերություններում, քան այսօրվա քաղաքակիրթ մարդիկ: Մեր նախնիները ամեն ինչ անում էին, որպեսզի սեքսից առավելագույն հաճույք ստանային եւ նմանապես հաճույք պատճառեին զուգընկերոջը: Ճիշտ է, մեր նախնիների ամենատարածված սեքս-ավանդույթներից էր հաճույք պատճառել ոչ միայն ամուսնուն, այլեւ գյուղապետին, հարգարժան հյուրին կամ, ասենք, անծանոթ անցորդին, այնուամենայնիվ, նրանց համար դա «սուրբ» գործ էր:
Օրինակ՝ Տիբեթում նախքան ամուսնանալը կինը պետք է նվազագույնը 20 տղամարդու հետ սեռական կապ ունենար, հակառակ դեպքում «տունը կմնար»: Եվ որպեսզի որքան հնարավոր է շատ տղամարդու գրավեին, չամուսնացած տիբեթուհիները դուրս էին գալիս իրենց բնակավայրի գլխավոր մայրուղի եւ օրերով սպասում անցորդներին: Երբ հանդիպում ու գայթակղում էին երկար սպասված անցորդին ու վերջապես սեռական ակտը կայանում էր, տիբեթուհիները նորաթուխ երկրպագուից ինչ-որ իր էին խնդրում՝ փոքրիկ հայելի կամ ոչ թանկարժեք թեւնոց, վզնոց: Դա արվում էր ոչ թե որպես հուշ՝ անմոռանալի սեքսի մասին, այլ գյուղի ավագներին ու ավանդապաշտներին ապացուցելու, որ իսկապես սեքս եղել է եւ ըստ այդ նվերների քանակի՝ հաստատվում էր նաեւ գայթակղված տղամարդկանց քանակը: Ընդ որում, նույն Տիբեթում կույս ամուսնանալը պարզապես խայտառակություն էր: Եթե որեւէ ընտանիք կույս աղջիկ հարս բերեր ու հանկարծ այդ «գույժն» ընկներ հարեւանների ականջը, ապա ամբողջ ընտանիքին գյուղից վտարում էին:
Ըստ Հերոդոտոսի, աֆրիկյան հենդա ցեղերի կանանց ոտքերը զարդարում էին կաշվե շղթաները: Որքան շատ այդ շղթաներից, այնքան այդ կանայք մեծ հարգանք էին վայելում տղամարդկանց շրջանում: Բանն այն է, որ շղթաների քանակով հաշվում էին, թե որքան տղամարդ է եղել այդ կնոջ կյանքում: Աֆրիկացի կանայք անգամ հպարտանում էին ոտքի շղթաների քանակով. որքան շատ շղթա՝ այնքան ցանկալի հարսնացու: Այս ավանդույթում ինչ-որ տրամաբանություն կա: Եթե հաշվի առնենք, որ սեքսը ամուր ընտանիքի գրավականներից է համարվում, ապա տիբեթուհիներն ու աֆրիկուհիները մի քանի տասնյակ տղամարդու հետ սեռական կապի մեջ մտնելով, ոչ միայն իրենց աստվածներին էին հաճոյանում, այլեւ փորձ էին ձեռք բերում եւ վերջապես ընտրում էին լավագույն փեսացուին: Ասում են՝ Տիբեթի եւ Աֆրիկայի որոշ գյուղերում դեռեւս այս ավանդույթը պահպանվել է:
Իսկ ահա Հյուսիսային Կամչատկայի բնակիչները դարեր շարունակ հյուրընկալության շատ համարձակ ավանդույթ ունեին: Տանտիրոջ համար մեծ պատիվ էր, եթե հյուրը սեռական կապի մեջ մտներ տանտիրուհու հետ: Ուստի տանտիրուհին ջանք չէր խնայում հյուրին դուր գալու համար: Եթե հանկարծ հյուրը ցանկություն չհայտներ սեռական հարաբերություն ունենալ տիկնոջ հետ, դա համարվում էր մեծ վիրավորանք: Իսկ երբ տանտիրուհուն հաջողվում էր սեռական հարաբերություն ունենալ հյուրի հետ եւ 9 ամիս հետո երեխա էր ծնվում, ապա ողջ գյուղով մեծ շուքով նշում էին այդ առիթը՝ որպես երկար սպասված տոն:
Պոլինեզիայում ամուսնանալուց առաջ հարսնացուն պետք է գոնե 2 երեխա ունենար, ընդ որում՝ երեխաների հայրությունը ոչ ոքի չէր հետաքրքրում: Գուցե ավանդույթի նպատակը ցեղը բազմացնե՞լն էր:
Նախկինում Նոր Գվինեայի Տրոբրիան կղզիներում զուգընկերոջը գրգռելու լավագույն տարբերակ էր համարվում նրա թարթիչները, բառի բուն իմաստով՝ կրծելը: Գուցե այս տարբերակը կիրառեն մազոխիստական սեքսի սիրահարները, բայց սովորական «մահկանացուների» համար բավական է նաեւ էրոգեն գոտիները համբուրելն ու շոյելը:
Հանուն սեքսի՝ մարդիկ ինչի ասես, որ ընդունակ չեն: Ինդոնեզիայի Սումատրա կղզու բատտա ցեղի տղամարդիկ իրենց առնանդամի աշխատանքն «աշխուժացնելու» նպատակով սեռական ակտից առաջ առնանդամի ծայրից մետաղի կտորներ կամ փոքրիկ քարեր էին մտցնում: Բատտա ցեղի տղամարդկանց կարծիքով, այդպես նրանք յուրահատուկ հաճույք էին պատճառում զուգընկերուհուն: Դժվար է ասել, թե ինչպիսի զգացողություններ են ստացել կանայք, բայց որ դա միանշանակ վտանգավոր փորձարկում է, կհամաձայնեն շատերը:
Խաղաղ օվկիանոսի Միկրոնեզիա կղզու ցեղերից մեկի տղամարդիկ կանանց գրգռելու համար սեռական ակտին մասնակից էին դարձնում խայթող մրջյունին, որի խայթոցը կարճատեւ, բայց շա՜տ սուր էրոտիկ զգացողություն էր պատճառում:
Կորեացի եւ ճապոնացի կանայք մինչ օրս էլ սեռական ակտի ժամանակ տղամարդուն «զգոն» պահելու համար ոսկե ասեղով «քնքշանքով» ծակում են նրա առնանդամը: Ըստ ճապոնուհիների, դա խթանում է սեռական ցանկությունը:
Բրազիլիայի տոպինամբա ցեղի տղամարդիկ կարծում են, որ իրենց ցեղակից կանանց դուր է գալիս միայն մեծ առնանդամը, եւ ցեղակից կանանց երազած չափսերին հասնելու համար, նրանք անգամ թունավոր օձերի խայթոցին էին դիմում: Դժվար թե այսօր որեւէ եվրոպացի տղամարդ դիմի նման քայլի, քանի որ վաղուց արդեն կանայք համոզվել են, որ կարեւորը չափսերը չեն, այլ տեխնիկան:
Ըստ աֆրիկյան ցեղերից մեկի ավանդույթի, ամուսնանալուց առաջ փեսացուները յուրօրինակ քննություն էին հանձնում: Նրանք նախ հարսնացուի մոր հետ պետք է սեռական կապի մեջ մտնեին: Բայց նախքան զոքանչի հետ սեքսը, հարսնացուի հայրը ստուգում էր տղամարդու ատամները, մազերը, առնանդամն ու մարմնի այլ հատվածներ, որից հետո որոշում՝ թե քանի անգամ պետք է փեսացուն «հաճույք պատճառի» հարսնացուի մորը: Ընդ որում, խեղճ փեսացուն 3-4 անգամով քննության «տակից» դուրս չէր գա: Եթե փեսացուն դիմանար՝ ցեղի հարգանքին կարժանանար:
Աֆրիկայի շելլուկ ցեղերի առաջնորդին բաժին էին հասնում ցեղի բոլոր սեռահասուն գեղեցկուհիները: Այդ գեղեցկուհիներին միանգամից նույն ժամանակահատվածում էին ամուսնացնում առաջնորդի հետ եւ պատահում էր, որ հարսնացուների թիվն անցնում էր 100-ը: Տղամարդիկ, մի շտապեք նախանձել շելլուկների առաջնորդներին: Եթե հանկարծ ու մի օր կինը դժգոհեց, որ ամուսինն այլեւս չի կարողանում բավարարել իրեն, ապա ամբողջ ցեղով մեկ նրան տանջամահ էին անում: Սա բացատրվում էր նրանով, որ իմպոտենտ տղամարդը ընդունակ չէ բերքատվության ուժը փոխանցել հողին եւ անասուններին, ինչից էլ կախված է ամբողջ ցեղի բարեկեցությունը: Այսօր էլ աֆրիկյան շատ ցեղերի մոտ նման ավանդույթներ կիրառվում են:
Վերը թվարկված սեքս-ավանդույթներից ժամանակակից կանանց համար թերեւս ամենաընդունելին հնդկականն է: Ըստ դրա, եթե որեւէ կին ցանկանում է որեւէ տղամարդու՝ անգամ ամուսնացած, ապա այդ տղամարդն իրավունք չուներ մերժել կնոջը: Դա համարվում էր մեծ մեղք: Ասում են՝ հնդկական որոշ «խուլ» գյուղերում դեռեւս պահպանվել է այս ավանդույթը:
